Array ( [0] => < [1] => p [2] => > [3] => 小 [4] => 楼 [5] => 深 [6] => 巷 [7] => 狂 [8] => 游 [9] => 遍 [10] => , [11] => 罗 [12] => 绮 [13] => 成 [14] => 丛 [15] => 。 [16] => 就 [17] => 中 [18] => 堪 [19] => 人 [20] => 属 [21] => 意 [22] => , [23] => 最 [24] => 是 [25] => 虫 [26] => 虫 [27] => 。 [28] => 有 [29] => 画 [30] => 难 [31] => 描 [32] => 雅 [33] => 态 [34] => , [35] => 无 [36] => 花 [37] => 可 [38] => 比 [39] => 芳 [40] => 容 [41] => 。 [42] => 几 [43] => 回 [44] => 饮 [45] => 散 [46] => 良 [47] => 宵 [48] => 永 [49] => , [50] => 鸳 [51] => 衾 [52] => 暖 [53] => 、 [54] => 凤 [55] => 枕 [56] => 香 [57] => 浓 [58] => 。 [59] => 算 [60] => 得 [61] => 人 [62] => 间 [63] => 天 [64] => 上 [65] => , [66] => 惟 [67] => 有 [68] => 两 [69] => 心 [70] => 同 [71] => 。 [72] => < [73] => / [74] => p [75] => > [76] => < [77] => p [78] => > [79] => 近 [80] => 来 [81] => 云 [82] => 雨 [83] => 忽 [84] => 西 [85] => 东 [86] => 。 [87] => 诮 [88] => 恼 [89] => 损 [90] => 情 [91] => 悰 [92] => 。 [93] => 纵 [94] => 然 [95] => 偷 [96] => 期 [97] => 暗 [98] => 会 [99] => , [100] => 长 [101] => 是 [102] => 匆 [103] => 匆 [104] => 。 [105] => 争 [106] => 似 [107] => 和 [108] => 鸣 [109] => 偕 [110] => 老 [111] => , [112] => 免 [113] => 教 [114] => 敛 [115] => 翠 [116] => 啼 [117] => 红 [118] => 。 [119] => 眼 [120] => 前 [121] => 时 [122] => 、 [123] => 暂 [124] => 疏 [125] => 欢 [126] => 宴 [127] => , [128] => 盟 [129] => 言 [130] => 在 [131] => 、 [132] => 更 [133] => 莫 [134] => 忡 [135] => 忡 [136] => 。 [137] => 待 [138] => 作 [139] => 真 [140] => 个 [141] => 宅 [142] => 院 [143] => , [144] => 方 [145] => 信 [146] => 有 [147] => 初 [148] => 终 [149] => 。 [150] => < [151] => / [152] => p [153] => > ) Array ( [0] => 集 [1] => 贤 [2] => 宾 [3] => · [4] => 小 [5] => 楼 [6] => 深 [7] => 巷 [8] => 狂 [9] => 游 [10] => 遍 )
宋代·柳永的简介
柳永,(约987年—约1053年)北宋著名词人,婉约派代表人物。汉族,崇安(今福建武夷山)人,原名三变,字景庄,后改名永,字耆卿,排行第七,又称柳七。宋仁宗朝进士,官至屯田员外郎,故世称柳屯田。他自称“奉旨填词柳三变”,以毕生精力作词,并以“白衣卿相”自诩。其词多描绘城市风光和歌妓生活,尤长于抒写羁旅行役之情,创作慢词独多。铺叙刻画,情景交融,语言通俗,音律谐婉,在当时流传极其广泛,人称“凡有井水饮处,皆能歌柳词”,婉约派最具代表性的人物之一,对宋词的发展有重大影响,代表作 《雨霖铃》《八声甘州》。
...〔► 柳永的诗(182篇)〕