Array ( [0] => < [1] => p [2] => > [3] => 九 [4] => 成 [5] => 台 [6] => 下 [7] => 水 [8] => , [9] => 最 [10] => 是 [11] => 武 [12] => 溪 [13] => 深 [14] => 。 [15] => 送 [16] => 尔 [17] => 广 [18] => 陵 [19] => 返 [20] => , [21] => 潺 [22] => 湲 [23] => 一 [24] => 片 [25] => 心 [26] => 。 [27] => < [28] => / [29] => p [30] => > [31] => < [32] => p [33] => > [34] => 承 [35] => 欢 [36] => 南 [37] => 越 [38] => 物 [39] => , [40] => 起 [41] => 舞 [42] => 白 [43] => 华 [44] => 吟 [45] => 。 [46] => 我 [47] => 友 [48] => 邗 [49] => 江 [50] => 满 [51] => , [52] => 殷 [53] => 勤 [54] => 为 [55] => 寄 [56] => 音 [57] => 。 [58] => < [59] => / [60] => p [61] => > ) Array ( [0] => 送 [1] => 余 [2] => 君 )
清代·屈大均的简介
屈大均(1630—1696)明末清初著名学者、诗人,与陈恭尹、梁佩兰并称“岭南三大家”,有“广东徐霞客”的美称。字翁山、介子,号莱圃,汉族,广东番禺人。曾与魏耕等进行反请活动。后为僧,中年仍改儒服。诗有李白、屈原的遗风,著作多毁于雍正、乾隆两朝,后人辑有《翁山诗外》、《翁山文外》、《翁山易外》、《广东新语》及《四朝成仁录》,合称“屈沱五书”。
...〔► 屈大均的诗(16篇)〕