Array ( [0] => < [1] => p [2] => > [3] => 此 [4] => 恨 [5] => 何 [6] => 时 [7] => 已 [8] => 。 [9] => 滴 [10] => 空 [11] => 阶 [12] => 、 [13] => 寒 [14] => 更 [15] => 雨 [16] => 歇 [17] => , [18] => 葬 [19] => 花 [20] => 天 [21] => 气 [22] => 。 [23] => 三 [24] => 载 [25] => 悠 [26] => 悠 [27] => 魂 [28] => 梦 [29] => 杳 [30] => , [31] => 是 [32] => 梦 [33] => 久 [34] => 应 [35] => 醒 [36] => 矣 [37] => 。 [38] => 料 [39] => 也 [40] => 觉 [41] => 、 [42] => 人 [43] => 间 [44] => 无 [45] => 味 [46] => 。 [47] => 不 [48] => 及 [49] => 夜 [50] => 台 [51] => 尘 [52] => 土 [53] => 隔 [54] => , [55] => 冷 [56] => 清 [57] => 清 [58] => 、 [59] => 一 [60] => 片 [61] => 埋 [62] => 愁 [63] => 地 [64] => 。 [65] => 钗 [66] => 钿 [67] => 约 [68] => , [69] => 竟 [70] => 抛 [71] => 弃 [72] => 。 [73] => < [74] => / [75] => p [76] => > [77] => < [78] => p [79] => > [80] => 重 [81] => 泉 [82] => 若 [83] => 有 [84] => 双 [85] => 鱼 [86] => 寄 [87] => 。 [88] => 好 [89] => 知 [90] => 他 [91] => 、 [92] => 年 [93] => 来 [94] => 苦 [95] => 乐 [96] => , [97] => 与 [98] => 谁 [99] => 相 [100] => 倚 [101] => 。 [102] => 我 [103] => 自 [104] => 中 [105] => 宵 [106] => 成 [107] => 转 [108] => 侧 [109] => , [110] => 忍 [111] => 听 [112] => 湘 [113] => 弦 [114] => 重 [115] => 理 [116] => 。 [117] => 待 [118] => 结 [119] => 个 [120] => 、 [121] => 他 [122] => 生 [123] => 知 [124] => 已 [125] => 。 [126] => 还 [127] => 怕 [128] => 两 [129] => 人 [130] => 俱 [131] => 薄 [132] => 命 [133] => , [134] => 再 [135] => 缘 [136] => 悭 [137] => 、 [138] => 剩 [139] => 月 [140] => 零 [141] => 风 [142] => 里 [143] => 。 [144] => 清 [145] => 泪 [146] => 尽 [147] => , [148] => 纸 [149] => 灰 [150] => 起 [151] => 。 [152] => < [153] => / [154] => p [155] => > ) Array ( [0] => 金 [1] => 缕 [2] => 曲 [3] => · [4] => 亡 [5] => 妇 [6] => 忌 [7] => 日 [8] => 有 [9] => 感 )
清代·纳兰性德的简介
纳兰性德(1655-1685),满洲人,字容若,号楞伽山人,清代最著名词人之一。其诗词“纳兰词”在清代以至整个中国词坛上都享有很高的声誉,在中国文学史上也占有光采夺目的一席。他生活于满汉融合时期,其贵族家庭兴衰具有关联于王朝国事的典型性。虽侍从帝王,却向往经历平淡。特殊的生活环境背景,加之个人的超逸才华,使其诗词创作呈现出独特的个性和鲜明的艺术风格。流传至今的《木兰花令·拟古决绝词》——“人生若只如初见,何事秋风悲画扇?等闲变却故人心,却道故人心易变。”富于意境,是其众多代表作之一。
...〔► 纳兰性德的诗(223篇)〕