Array ( [0] => < [1] => p [2] => > [3] => 我 [4] => 梦 [5] => 扬 [6] => 州 [7] => , [8] => 便 [9] => 想 [10] => 到 [11] => 扬 [12] => 州 [13] => 梦 [14] => 我 [15] => 。 [16] => 第 [17] => 一 [18] => 是 [19] => 隋 [20] => 堤 [21] => 绿 [22] => 柳 [23] => , [24] => 不 [25] => 堪 [26] => 烟 [27] => 锁 [28] => 。 [29] => 潮 [30] => 打 [31] => 三 [32] => 更 [33] => 瓜 [34] => 步 [35] => 月 [36] => , [37] => 雨 [38] => 荒 [39] => 十 [40] => 里 [41] => 红 [42] => 桥 [43] => 火 [44] => 。 [45] => 更 [46] => 红 [47] => 鲜 [48] => 冷 [49] => 淡 [50] => 不 [51] => 成 [52] => 圆 [53] => , [54] => 樱 [55] => 桃 [56] => 颗 [57] => 。 [58] => < [59] => / [60] => p [61] => > [62] => < [63] => p [64] => > [65] => 何 [66] => 日 [67] => 向 [68] => , [69] => 江 [70] => 村 [71] => 躲 [72] => ; [73] => 何 [74] => 日 [75] => 上 [76] => , [77] => 江 [78] => 楼 [79] => 卧 [80] => 。 [81] => 有 [82] => 诗 [83] => 人 [84] => 某 [85] => 某 [86] => , [87] => 酒 [88] => 人 [89] => 个 [90] => 个 [91] => 。 [92] => 花 [93] => 径 [94] => 不 [95] => 无 [96] => 新 [97] => 点 [98] => 缀 [99] => , [100] => 沙 [101] => 鸥 [102] => 颇 [103] => 有 [104] => 闲 [105] => 功 [106] => 课 [107] => 。 [108] => 将 [109] => 白 [110] => 头 [111] => 供 [112] => 作 [113] => 折 [114] => 腰 [115] => 人 [116] => , [117] => 将 [118] => 毋 [119] => 左 [120] => 。 [121] => < [122] => / [123] => p [124] => > ) Array ( [0] => 满 [1] => 江 [2] => 红 [3] => · [4] => 思 [5] => 家 ) 满江红·思家-郑燮清代-橙子学习网

《满江红·思家》拼音版

清代郑燮

manjianghong··sijia

womengyangzhou便bianxiangdaoyangzhoumengwodiyishisuidi绿lvliubukanyansuochaodasangengguabuyueyuhuangshilihongqiaohuogenghongxianlengdanbuchengyuanyingtaokeherixiangjiangcunduoherishangjianglouwoyoushirenmoumoujiurengegehuajingbuwuxindianzhuishaoupoyouxiangongkejiangbaitougongzuozheyaorenjiangwuzuo

郑燮简介

清代·郑燮的简介

郑燮

郑板桥(1693—1765)清代官吏、书画家、文学家。名燮,字克柔,汉族,江苏兴化人。一生主要客居扬州,以卖画为生。“扬州八怪”之一。其诗、书、画均旷世独立,,世称“三绝”,擅画兰、竹、石、松、菊等植物,其中画竹已五十余年,成就最为突出。著有《板桥全集》。康熙秀才、雍正举人、乾隆元年进士。中进士后曾历官河南范县、山东潍县知县,有惠政。以请臻饥民忤大吏,乞疾归。

...〔► 郑燮的诗(18篇)