Array ( [0] => < [1] => p [2] => > [3] => 一 [4] => 笑 [5] => 无 [6] => 秦 [7] => 帝 [8] => , [9] => 飘 [10] => 然 [11] => 向 [12] => 海 [13] => 东 [14] => 。 [15] => < [16] => / [17] => p [18] => > [19] => < [20] => p [21] => > [22] => 谁 [23] => 能 [24] => 排 [25] => 大 [26] => 难 [27] => ? [28] => 不 [29] => 屑 [30] => 计 [31] => 奇 [32] => 功 [33] => 。 [34] => < [35] => / [36] => p [37] => > [38] => < [39] => p [40] => > [41] => 古 [42] => 戍 [43] => 三 [44] => 秋 [45] => 雁 [46] => , [47] => 高 [48] => 台 [49] => 万 [50] => 木 [51] => 风 [52] => 。 [53] => < [54] => / [55] => p [56] => > [57] => < [58] => p [59] => > [60] => 从 [61] => 来 [62] => 天 [63] => 下 [64] => 士 [65] => , [66] => 只 [67] => 在 [68] => 布 [69] => 衣 [70] => 中 [71] => 。 [72] => < [73] => / [74] => p [75] => > ) Array ( [0] => 鲁 [1] => 连 [2] => 台 )
清代·屈大均的简介
屈大均(1630—1696)明末清初著名学者、诗人,与陈恭尹、梁佩兰并称“岭南三大家”,有“广东徐霞客”的美称。字翁山、介子,号莱圃,汉族,广东番禺人。曾与魏耕等进行反请活动。后为僧,中年仍改儒服。诗有李白、屈原的遗风,著作多毁于雍正、乾隆两朝,后人辑有《翁山诗外》、《翁山文外》、《翁山易外》、《广东新语》及《四朝成仁录》,合称“屈沱五书”。
...〔► 屈大均的诗(16篇)〕