Array ( [0] => < [1] => p [2] => > [3] => 悬 [4] => 岩 [5] => 千 [6] => 尺 [7] => , [8] => 借 [9] => 欧 [10] => 刀 [11] => 吴 [12] => 斧 [13] => , [14] => 削 [15] => 成 [16] => 城 [17] => 郭 [18] => 。 [19] => 千 [20] => 里 [21] => 金 [22] => 城 [23] => 回 [24] => 不 [25] => 尽 [26] => , [27] => 万 [28] => 里 [29] => 洪 [30] => 涛 [31] => 喷 [32] => 薄 [33] => 。 [34] => 王 [35] => 浚 [36] => 楼 [37] => 船 [38] => , [39] => 旌 [40] => 麾 [41] => 直 [42] => 指 [43] => , [44] => 风 [45] => 利 [46] => 何 [47] => 曾 [48] => 泊 [49] => 。 [50] => 船 [51] => 头 [52] => 列 [53] => 炬 [54] => , [55] => 等 [56] => 闲 [57] => 烧 [58] => 断 [59] => 铁 [60] => 索 [61] => 。 [62] => < [63] => / [64] => p [65] => > [66] => < [67] => p [68] => > [69] => 而 [70] => 今 [71] => 春 [72] => 去 [73] => 秋 [74] => 来 [75] => , [76] => 一 [77] => 江 [78] => 烟 [79] => 雨 [80] => , [81] => 万 [82] => 点 [83] => 征 [84] => 鸿 [85] => 掠 [86] => 。 [87] => 叫 [88] => 尽 [89] => 六 [90] => 朝 [91] => 兴 [92] => 废 [93] => 事 [94] => , [95] => 叫 [96] => 断 [97] => 孝 [98] => 陵 [99] => 殿 [100] => 阁 [101] => 。 [102] => 山 [103] => 色 [104] => 苍 [105] => 凉 [106] => , [107] => 江 [108] => 流 [109] => 悍 [110] => 急 [111] => , [112] => 潮 [113] => 打 [114] => 空 [115] => 城 [116] => 脚 [117] => 。 [118] => 数 [119] => 声 [120] => 渔 [121] => 笛 [122] => , [123] => 芦 [124] => 花 [125] => 风 [126] => 起 [127] => 作 [128] => 作 [129] => 。 [130] => < [131] => / [132] => p [133] => > ) Array ( [0] => 念 [1] => 奴 [2] => 娇 [3] => · [4] => 石 [5] => 头 [6] => 城 )
清代·郑燮的简介
郑板桥(1693—1765)清代官吏、书画家、文学家。名燮,字克柔,汉族,江苏兴化人。一生主要客居扬州,以卖画为生。“扬州八怪”之一。其诗、书、画均旷世独立,,世称“三绝”,擅画兰、竹、石、松、菊等植物,其中画竹已五十余年,成就最为突出。著有《板桥全集》。康熙秀才、雍正举人、乾隆元年进士。中进士后曾历官河南范县、山东潍县知县,有惠政。以请臻饥民忤大吏,乞疾归。
...〔► 郑燮的诗(18篇)〕