Array ( [0] => < [1] => p [2] => > [3] => 脱 [4] => 迹 [5] => 空 [6] => 门 [7] => , [8] => 致 [9] => 身 [10] => 台 [11] => 铉 [12] => 。 [13] => 大 [14] => 计 [15] => 密 [16] => 谋 [17] => , [18] => 忠 [19] => 勤 [20] => 不 [21] => 倦 [22] => 。 [23] => 滦 [24] => 京 [25] => 崇 [26] => 崇 [27] => , [28] => 王 [29] => 气 [30] => 所 [31] => 钟 [32] => 。 [33] => < [34] => / [35] => p [36] => > [37] => < [38] => p [39] => > [40] => 定 [41] => 鼎 [42] => 宅 [43] => 中 [44] => , [45] => 召 [46] => 公 [47] => 之 [48] => 功 [49] => 。 [50] => < [51] => / [52] => p [53] => > ) Array ( [0] => 古 [1] => 像 [2] => 赞 [3] => 二 [4] => 百 [5] => 零 [6] => 五 [7] => 首 [8] => [9] => 其 [10] => 一 [11] => 九 [12] => 六 [13] => [14] => 刘 [15] => 文 [16] => 正 [17] => 公 )
明代·孙承恩的简介
(1485—1565)松江华亭人,字贞父(甫),号毅斋。孙衍子。正德六年进士。授编修,历官礼部尚书,兼掌詹事府。嘉靖三十二年斋宫设醮,以不肯遵旨穿道士服,罢职归。文章深厚尔雅。工书善画,尤擅人物。有《历代圣贤像赞》、《让溪堂草稿》、《鉴古韵语》。
...〔► 孙承恩的诗(8篇)〕