Array ( [0] => < [1] => p [2] => > [3] => 天 [4] => 遣 [5] => 文 [6] => 安 [7] => 盗 [8] => , [9] => 狼 [10] => 山 [11] => 一 [12] => 夕 [13] => 风 [14] => 。 [15] => 深 [16] => 恩 [17] => 是 [18] => 先 [19] => 帝 [20] => , [21] => 急 [22] => 难 [23] => 有 [24] => 群 [25] => 公 [26] => 。 [27] => < [28] => / [29] => p [30] => > [31] => < [32] => p [33] => > [34] => 身 [35] => 世 [36] => 吾 [37] => 何 [38] => 晚 [39] => , [40] => 乾 [41] => 坤 [42] => 事 [43] => 未 [44] => 穷 [45] => 。 [46] => 岂 [47] => 堪 [48] => 辽 [49] => 左 [50] => 戍 [51] => , [52] => 吹 [53] => 角 [54] => 月 [55] => 明 [56] => 中 [57] => 。 [58] => < [59] => / [60] => p [61] => > ) Array ( [0] => 群 [1] => 盗 [2] => [3] => 其 [4] => 二 )
明代·王世贞的简介
王世贞(1526年-1590年)字元美,号凤洲,又号弇州山人,汉族,太仓(今江苏太仓)人,明代文学家、史学家。“后七子”领袖之一。官刑部主事,累官刑部尚书,移疾归,卒赠太子少保。好为古诗文,始于李攀龙主文盟,攀龙死,独主文坛二十年。有《弇山堂别集》、《嘉靖以来首辅传》、《觚不觚录》、《弇州山人四部稿》等。
...〔► 王世贞的诗(12篇)〕