Array ( [0] => < [1] => p [2] => > [3] => 扁 [4] => 舟 [5] => 解 [6] => 缆 [7] => 。 [8] => 春 [9] => 满 [10] => 江 [11] => 南 [12] => 岸 [13] => 。 [14] => 灯 [15] => 火 [16] => 街 [17] => 头 [18] => 月 [19] => 正 [20] => 半 [21] => 。 [22] => 客 [23] => 里 [24] => 年 [25] => 华 [26] => 又 [27] => 换 [28] => 。 [29] => < [30] => / [31] => p [32] => > [33] => < [34] => p [35] => > [36] => 倚 [37] => 遍 [38] => 阑 [39] => 干 [40] => 影 [41] => 斜 [42] => 。 [43] => 行 [44] => 人 [45] => 回 [46] => 首 [47] => 天 [48] => 涯 [49] => 。 [50] => 沙 [51] => 市 [52] => 桥 [53] => 南 [54] => 草 [55] => 色 [56] => , [57] => 章 [58] => 台 [59] => 寺 [60] => 里 [61] => 梅 [62] => 花 [63] => 。 [64] => < [65] => / [66] => p [67] => > ) Array ( [0] => 清 [1] => 平 [2] => 乐 )
明代·杨慎的简介
杨慎(1488~1559)明代文学家,明代三大才子之首。字用修,号升庵,后因流放滇南,故自称博南山人、金马碧鸡老兵。杨廷和之子,汉族,四川新都(今成都市新都区)人,祖籍庐陵。正德六年状元,官翰林院修撰,豫修武宗实录。武宗微行出居庸关,上疏抗谏。世宗继位,任经筵讲官。嘉靖三年,因“大礼议”受廷杖,谪戍终老于云南永昌卫。终明一世记诵之博,著述之富,慎可推为第一。其诗虽不专主盛唐,仍有拟右倾向。贬谪以后,特多感愤。又能文、词及散曲,论古考证之作范围颇广。著作达百余种。后人辑为《升庵集》。
...〔► 杨慎的诗(29篇)〕