Array ( [0] => < [1] => p [2] => > [3] => 梦 [4] => 回 [5] => 灯 [6] => 烬 [7] => 旅 [8] => 衾 [9] => 单 [10] => 。 [11] => 鸡 [12] => 唱 [13] => 五 [14] => 更 [15] => 寒 [16] => 。 [17] => 一 [18] => 夜 [19] => 里 [20] => 、 [21] => 雪 [22] => 花 [23] => 飞 [24] => 遍 [25] => , [26] => 晓 [27] => 来 [28] => 时 [29] => 、 [30] => 千 [31] => 里 [32] => 漫 [33] => 漫 [34] => 。 [35] => < [36] => / [37] => p [38] => > [39] => < [40] => p [41] => > [42] => 野 [43] => 色 [44] => 遥 [45] => 连 [46] => 玉 [47] => 树 [48] => , [49] => 清 [50] => 光 [51] => 炯 [52] => 映 [53] => 银 [54] => 鞍 [55] => 。 [56] => 行 [57] => 人 [58] => 休 [59] => 道 [60] => 路 [61] => 歧 [62] => 难 [63] => 。 [64] => < [65] => / [66] => p [67] => > [68] => < [69] => p [70] => > [71] => 酒 [72] => 盏 [73] => 自 [74] => 须 [75] => 宽 [76] => 。 [77] => 一 [78] => 种 [79] => 风 [80] => 流 [81] => 堪 [82] => 画 [83] => 处 [84] => , [85] => 溪 [86] => 桥 [87] => 两 [88] => 两 [89] => 渔 [90] => 竿 [91] => 。 [92] => 楼 [93] => 上 [94] => 笛 [95] => 声 [96] => 吹 [97] => 起 [98] => , [99] => 天 [100] => 涯 [101] => 梅 [102] => 蕊 [103] => 飘 [104] => 残 [105] => 。 [106] => < [107] => / [108] => p [109] => > ) Array ( [0] => 风 [1] => 入 [2] => 松 [3] => [4] => 途 [5] => 中 [6] => 遇 [7] => 雪 )
明代·杨慎的简介
杨慎(1488~1559)明代文学家,明代三大才子之首。字用修,号升庵,后因流放滇南,故自称博南山人、金马碧鸡老兵。杨廷和之子,汉族,四川新都(今成都市新都区)人,祖籍庐陵。正德六年状元,官翰林院修撰,豫修武宗实录。武宗微行出居庸关,上疏抗谏。世宗继位,任经筵讲官。嘉靖三年,因“大礼议”受廷杖,谪戍终老于云南永昌卫。终明一世记诵之博,著述之富,慎可推为第一。其诗虽不专主盛唐,仍有拟右倾向。贬谪以后,特多感愤。又能文、词及散曲,论古考证之作范围颇广。著作达百余种。后人辑为《升庵集》。
...〔► 杨慎的诗(29篇)〕