Array ( [0] => < [1] => p [2] => > [3] => 雪 [4] => 暗 [5] => 江 [6] => 郊 [7] => , [8] => 小 [9] => 灯 [10] => 孤 [11] => 馆 [12] => 长 [13] => 宵 [14] => 半 [15] => 。 [16] => 真 [17] => 珠 [18] => 酒 [19] => 艳 [20] => 。 [21] => 冻 [22] => 作 [23] => 红 [24] => 冰 [25] => 片 [26] => 。 [27] => < [28] => / [29] => p [30] => > [31] => < [32] => p [33] => > [34] => 晓 [35] => 梦 [36] => 惊 [37] => 回 [38] => , [39] => 画 [40] => 角 [41] => 声 [42] => 初 [43] => 断 [44] => 。 [45] => 南 [46] => 枝 [47] => 畔 [48] => 。 [49] => 梅 [50] => 花 [51] => 开 [52] => 遍 [53] => 。 [54] => 谁 [55] => 见 [56] => 春 [57] => 风 [58] => 面 [59] => 。 [60] => < [61] => / [62] => p [63] => > ) Array ( [0] => 点 [1] => 绛 [2] => 唇 )
明代·杨慎的简介
杨慎(1488~1559)明代文学家,明代三大才子之首。字用修,号升庵,后因流放滇南,故自称博南山人、金马碧鸡老兵。杨廷和之子,汉族,四川新都(今成都市新都区)人,祖籍庐陵。正德六年状元,官翰林院修撰,豫修武宗实录。武宗微行出居庸关,上疏抗谏。世宗继位,任经筵讲官。嘉靖三年,因“大礼议”受廷杖,谪戍终老于云南永昌卫。终明一世记诵之博,著述之富,慎可推为第一。其诗虽不专主盛唐,仍有拟右倾向。贬谪以后,特多感愤。又能文、词及散曲,论古考证之作范围颇广。著作达百余种。后人辑为《升庵集》。
...〔► 杨慎的诗(29篇)〕