Array ( [0] => < [1] => p [2] => > [3] => 浮 [4] => 云 [5] => 天 [6] => 际 [7] => 望 [8] => 悠 [9] => 然 [10] => , [11] => 岭 [12] => 徼 [13] => 归 [14] => 来 [15] => 又 [16] => 六 [17] => 年 [18] => 。 [19] => 一 [20] => 癖 [21] => 已 [22] => 成 [23] => 吟 [24] => 更 [25] => 苦 [26] => , [27] => 五 [28] => 穷 [29] => 不 [30] => 去 [31] => 守 [32] => 逾 [33] => 坚 [34] => 。 [35] => < [36] => / [37] => p [38] => > [39] => < [40] => p [41] => > [42] => 周 [43] => 家 [44] => 风 [45] => 月 [46] => 襟 [47] => 怀 [48] => 里 [49] => , [50] => 范 [51] => 老 [52] => 江 [53] => 湖 [54] => 涕 [55] => 泪 [56] => 前 [57] => 。 [58] => 却 [59] => 怪 [60] => 别 [61] => 知 [62] => 无 [63] => 一 [64] => 字 [65] => , [66] => 也 [67] => 应 [68] => 遗 [69] => 恨 [70] => 向 [71] => 重 [72] => 泉 [73] => 。 [74] => < [75] => / [76] => p [77] => > ) Array ( [0] => 哭 [1] => 天 [2] => 瑞 [3] => [4] => 其 [5] => 三 )
明代·边贡的简介
边贡(1476 ~1532)字庭实,因家居华泉附近,自号华泉子,历城(今山东济南市)人。明代著名诗人、文学家。弘治九年(1496)丙辰科进士,官至太常丞。边贡以诗著称于弘治、正德年间,与李梦阳、何景明、徐祯卿并称“弘治四杰”。后来又加上康海、王九思、王廷相,合称为明代文学“前七子”。
...〔► 边贡的诗(14篇)〕