Array ( [0] => < [1] => p [2] => > [3] => 一 [4] => 则 [5] => 降 [6] => 心 [7] => 灭 [8] => 意 [9] => 。 [10] => 二 [11] => 当 [12] => 绝 [13] => 虑 [14] => 忘 [15] => 机 [16] => 。 [17] => 三 [18] => 须 [19] => 戒 [20] => 说 [21] => 是 [22] => 和 [23] => 非 [24] => 。 [25] => 四 [26] => 莫 [27] => 尘 [28] => 情 [29] => 暂 [30] => 起 [31] => 。 [32] => 五 [33] => 便 [34] => 完 [35] => 全 [36] => 神 [37] => 气 [38] => 。 [39] => 六 [40] => 持 [41] => 无 [42] => 作 [43] => 无 [44] => 为 [45] => 。 [46] => 七 [47] => 教 [48] => 功 [49] => 行 [50] => 两 [51] => 无 [52] => 亏 [53] => 。 [54] => 八 [55] => 得 [56] => 超 [57] => 凡 [58] => 出 [59] => 世 [60] => 。 [61] => < [62] => / [63] => p [64] => > ) Array ( [0] => 西 [1] => 江 [2] => 月 [3] => [4] => 赠 [5] => 清 [6] => 净 [7] => 散 [8] => 人 )
元代·马钰的简介
凤翔扶风人,徙居登州宁海,字元宝,号丹阳子。初名从义,字宜甫。海陵王贞元间进士。世宗大定中遇重阳子王哲,从其学道术,与妻孙不二同时出家。后游莱阳,入游仙宫。相传妻孙氏与钰先后仙去。赐号丹阳顺化真人、抱一无为真人、抱一无为普化真君等。
...〔► 马钰的诗(278篇)〕