Array ( [0] => < [1] => p [2] => > [3] => 终 [4] => 日 [5] => 驾 [6] => 盐 [7] => 车 [8] => , [9] => 鞭 [10] => 棒 [11] => 时 [12] => 时 [13] => 打 [14] => 。 [15] => 自 [16] => 叹 [17] => 精 [18] => 神 [19] => 久 [20] => 屈 [21] => 沉 [22] => , [23] => 如 [24] => 病 [25] => 马 [26] => 。 [27] => 怎 [28] => 得 [29] => 长 [30] => 游 [31] => 冶 [32] => 。 [33] => 伯 [34] => 乐 [35] => 相 [36] => 师 [37] => 来 [38] => , [39] => 见 [40] => 后 [41] => 频 [42] => 嗟 [43] => 讶 [44] => 。 [45] => 巧 [46] => 计 [47] => 多 [48] => 方 [49] => 赎 [50] => 了 [51] => 身 [52] => , [53] => 得 [54] => 志 [55] => 马 [56] => 。 [57] => 须 [58] => 报 [59] => 师 [60] => 恩 [61] => 也 [62] => 。 [63] => < [64] => / [65] => p [66] => > ) Array ( [0] => 卜 [1] => 算 [2] => 子 [3] => [4] => 带 [5] => 喝 [6] => 马 [7] => 一 [8] => 声 )
元代·马钰的简介
凤翔扶风人,徙居登州宁海,字元宝,号丹阳子。初名从义,字宜甫。海陵王贞元间进士。世宗大定中遇重阳子王哲,从其学道术,与妻孙不二同时出家。后游莱阳,入游仙宫。相传妻孙氏与钰先后仙去。赐号丹阳顺化真人、抱一无为真人、抱一无为普化真君等。
...〔► 马钰的诗(278篇)〕