Array ( [0] => < [1] => p [2] => > [3] => 任 [4] => 公 [5] => 节 [6] => 级 [7] => 。 [8] => 肯 [9] => 救 [10] => 危 [11] => 难 [12] => 常 [13] => 济 [14] => 急 [15] => 。 [16] => 此 [17] => 去 [18] => 淳 [19] => 于 [20] => 。 [21] => 报 [22] => 得 [23] => 专 [24] => 专 [25] => 献 [26] => 钵 [27] => 盂 [28] => 。 [29] => 山 [30] => 东 [31] => 马 [32] => 钰 [33] => 。 [34] => 词 [35] => 寄 [36] => 贤 [37] => 家 [38] => 收 [39] => 养 [40] => 玉 [41] => 。 [42] => 玉 [43] => 里 [44] => 生 [45] => 金 [46] => 。 [47] => 无 [48] => 口 [49] => 能 [50] => 言 [51] => 话 [52] => 古 [53] => 今 [54] => 。 [55] => < [56] => / [57] => p [58] => > ) Array ( [0] => 金 [1] => 莲 [2] => 出 [3] => 玉 [4] => 花 [5] => [6] => 寄 [7] => 任 [8] => 节 [9] => 级 )
元代·马钰的简介
凤翔扶风人,徙居登州宁海,字元宝,号丹阳子。初名从义,字宜甫。海陵王贞元间进士。世宗大定中遇重阳子王哲,从其学道术,与妻孙不二同时出家。后游莱阳,入游仙宫。相传妻孙氏与钰先后仙去。赐号丹阳顺化真人、抱一无为真人、抱一无为普化真君等。
...〔► 马钰的诗(278篇)〕