Array ( [0] => < [1] => p [2] => > [3] => 云 [4] => 气 [5] => 东 [6] => 南 [7] => 壮 [8] => , [9] => 风 [10] => 烟 [11] => 正 [12] => 北 [13] => 长 [14] => 。 [15] => 远 [16] => 人 [17] => 投 [18] => 屋 [19] => 小 [20] => , [21] => 寒 [22] => 草 [23] => 带 [24] => 城 [25] => 荒 [26] => 。 [27] => < [28] => / [29] => p [30] => > [31] => < [32] => p [33] => > [34] => 驯 [35] => 鸭 [36] => 便 [37] => 秋 [38] => 潦 [39] => , [40] => 饥 [41] => 牛 [42] => 背 [43] => 夕 [44] => 阳 [45] => 。 [46] => 閒 [47] => 情 [48] => 尽 [49] => 堪 [50] => 画 [51] => , [52] => 未 [53] => 要 [54] => 雨 [55] => 浪 [56] => 浪 [57] => 。 [58] => < [59] => / [60] => p [61] => > ) Array ( [0] => 秋 [1] => 望 )
金朝·麻九畴的简介
(1183—1232)易州人,初名文纯,字知几。幼颖悟,善草书,能诗,号神童。弱冠入太学,有文名。博通《五经》,尤长于《易》、《春秋》。宣宗兴定末,试开封府,词赋得第二名,经义居魁首,廷试,以误落第。后以荐赐进士,授太常寺太祝,迁应奉翰林文字。天兴元年,避兵确山,为蒙古兵所俘,病死广平。
...〔► 麻九畴的诗(33篇)〕