Array ( [0] => < [1] => p [2] => > [3] => 空 [4] => 译 [5] => 流 [6] => 沙 [7] => 语 [8] => , [9] => 难 [10] => 参 [11] => 少 [12] => 室 [13] => 禅 [14] => 。 [15] => 泥 [16] => 牛 [17] => 耕 [18] => 海 [19] => 底 [20] => , [21] => 玉 [22] => 犬 [23] => 吠 [24] => 云 [25] => 边 [26] => 。 [27] => < [28] => / [29] => p [30] => > [31] => < [32] => p [33] => > [34] => 仰 [35] => 峤 [36] => 圆 [37] => 茶 [38] => 梦 [39] => , [40] => 曹 [41] => 山 [42] => 放 [43] => 酒 [44] => 颠 [45] => 。 [46] => 书 [47] => 生 [48] => 眼 [49] => 如 [50] => 月 [51] => , [52] => 休 [53] => 被 [54] => 衲 [55] => 僧 [56] => 穿 [57] => 。 [58] => < [59] => / [60] => p [61] => > ) Array ( [0] => 杂 [1] => 诗 [2] => 六 [3] => 首 [4] => [5] => 其 [6] => 四 )
金朝·李纯甫的简介
(1185—约1231)金弘州襄阴人,字之纯。初工词赋,后治经义。章宗承安二年经义进士。两次上疏,策宋金战争胜负,后多如所料。荐入翰林。宣宗时,不受权相术虎高琪荐擢,以母老为辞,官至京兆府判官。学术文章为后进所宗。中年即无仕进意,旋即归隐,日与禅僧士子游,以文酒为事。虽沉醉,亦未尝废著书。有《中庸集解》、《鸣道集解》等。
...〔► 李纯甫的诗(27篇)〕