Array ( [0] => < [1] => p [2] => > [3] => 乾 [4] => 坤 [5] => 大 [6] => 聚 [7] => 落 [8] => , [9] => 今 [10] => 古 [11] => 小 [12] => 朝 [13] => 昏 [14] => 。 [15] => 诸 [16] => 子 [17] => 蝇 [18] => 钻 [19] => 纸 [20] => , [21] => 群 [22] => 雄 [23] => 虱 [24] => 处 [25] => 裈 [26] => 。 [27] => < [28] => / [29] => p [30] => > [31] => < [32] => p [33] => > [34] => 一 [35] => 心 [36] => 还 [37] => 入 [38] => 道 [39] => , [40] => 万 [41] => 物 [42] => 自 [43] => 归 [44] => 根 [45] => 。 [46] => 却 [47] => 笑 [48] => 幽 [49] => 忧 [50] => 客 [51] => , [52] => 空 [53] => 招 [54] => 楚 [55] => 些 [56] => 魂 [57] => 。 [58] => < [59] => / [60] => p [61] => > ) Array ( [0] => 杂 [1] => 诗 [2] => 六 [3] => 首 [4] => [5] => 其 [6] => 二 )
金朝·李纯甫的简介
(1185—约1231)金弘州襄阴人,字之纯。初工词赋,后治经义。章宗承安二年经义进士。两次上疏,策宋金战争胜负,后多如所料。荐入翰林。宣宗时,不受权相术虎高琪荐擢,以母老为辞,官至京兆府判官。学术文章为后进所宗。中年即无仕进意,旋即归隐,日与禅僧士子游,以文酒为事。虽沉醉,亦未尝废著书。有《中庸集解》、《鸣道集解》等。
...〔► 李纯甫的诗(27篇)〕