Array ( [0] => < [1] => p [2] => > [3] => 蝶 [4] => 粉 [5] => 蜂 [6] => 黄 [7] => 大 [8] => 小 [9] => 乔 [10] => 。 [11] => 中 [12] => 庭 [13] => 寒 [14] => 尽 [15] => 雪 [16] => 微 [17] => 销 [18] => 。 [19] => 一 [20] => 般 [21] => 清 [22] => 瘦 [23] => 各 [24] => 无 [25] => 聊 [26] => 。 [27] => < [28] => / [29] => p [30] => > [31] => < [32] => p [33] => > [34] => 窗 [35] => 下 [36] => 和 [37] => 香 [38] => 封 [39] => 远 [40] => 讯 [41] => , [42] => 墙 [43] => 头 [44] => 飞 [45] => 玉 [46] => 怨 [47] => 邻 [48] => 箫 [49] => 。 [50] => 夜 [51] => 来 [52] => 风 [53] => 雨 [54] => 洗 [55] => 春 [56] => 娇 [57] => 。 [58] => < [59] => / [60] => p [61] => > ) Array ( [0] => 浣 [1] => 溪 [2] => 沙 [3] => · [4] => 琴 [5] => 川 [6] => 慧 [7] => 日 [8] => 寺 [9] => 蜡 [10] => 梅 )
宋代·吴文英的简介
吴文英(约1200~1260),字君特,号梦窗,晚年又号觉翁,四明(今浙江宁波)人。原出翁姓,后出嗣吴氏。与贾似道友善。有《梦窗词集》一部,存词三百四十余首,分四卷本与一卷本。其词作数量丰沃,风格雅致,多酬答、伤时与忆悼之作,号“词中李商隐”。而后世品评却甚有争论。
...〔► 吴文英的诗(46篇)〕