Array ( [0] => < [1] => p [2] => > [3] => 梦 [4] => 绕 [5] => 神 [6] => 州 [7] => 路 [8] => 。 [9] => 怅 [10] => 秋 [11] => 风 [12] => 、 [13] => 连 [14] => 营 [15] => 画 [16] => 角 [17] => , [18] => 故 [19] => 宫 [20] => 离 [21] => 黍 [22] => 。 [23] => 底 [24] => 事 [25] => 昆 [26] => 仑 [27] => 倾 [28] => 砥 [29] => 柱 [30] => , [31] => 九 [32] => 地 [33] => 黄 [34] => 流 [35] => 乱 [36] => 注 [37] => 。 [38] => 聚 [39] => 万 [40] => 落 [41] => 千 [42] => 村 [43] => 狐 [44] => 兔 [45] => 。 [46] => 天 [47] => 意 [48] => 从 [49] => 来 [50] => 高 [51] => 难 [52] => 问 [53] => , [54] => 况 [55] => 人 [56] => 情 [57] => 老 [58] => 易 [59] => 悲 [60] => 难 [61] => 诉 [62] => 。 [63] => 更 [64] => 南 [65] => 浦 [66] => , [67] => 送 [68] => 君 [69] => 去 [70] => 。 [71] => < [72] => / [73] => p [74] => > [75] => < [76] => p [77] => > [78] => 凉 [79] => 生 [80] => 岸 [81] => 柳 [82] => 催 [83] => 残 [84] => 暑 [85] => 。 [86] => 耿 [87] => 斜 [88] => 河 [89] => , [90] => 疏 [91] => 星 [92] => 残 [93] => 月 [94] => , [95] => 断 [96] => 云 [97] => 微 [98] => 度 [99] => 。 [100] => 万 [101] => 里 [102] => 江 [103] => 山 [104] => 知 [105] => 何 [106] => 处 [107] => ? [108] => 回 [109] => 首 [110] => 对 [111] => 床 [112] => 夜 [113] => 语 [114] => 。 [115] => 雁 [116] => 不 [117] => 到 [118] => , [119] => 书 [120] => 成 [121] => 谁 [122] => 与 [123] => ? [124] => 目 [125] => 尽 [126] => 青 [127] => 天 [128] => 怀 [129] => 今 [130] => 古 [131] => , [132] => 肯 [133] => 儿 [134] => 曹 [135] => 恩 [136] => 怨 [137] => 相 [138] => 尔 [139] => 汝 [140] => ! [141] => 举 [142] => 大 [143] => 白 [144] => , [145] => 听 [146] => 《 [147] => 金 [148] => 缕 [149] => 》 [150] => 。 [151] => < [152] => / [153] => p [154] => > ) Array ( [0] => 贺 [1] => 新 [2] => 郎 [3] => · [4] => 送 [5] => 胡 [6] => 邦 [7] => 衡 [8] => 待 [9] => 制 [10] => 赴 [11] => 新 [12] => 州 )
宋代·张元干的简介
元干出身书香门第。其父名动,进士出身,官至龙图阁直学士,能诗。张元干受其家风影响,从小聪明好学,永泰的寒光阁、水月亭是他幼年生活和读书处。十四五岁随父亲至河北官廨(在临漳县)已能写诗,常与父亲及父亲的客人唱和,人称之“敏悟”。
...〔► 张元干的诗(7篇)〕