Array ( [0] => < [1] => p [2] => > [3] => 芳 [4] => 脸 [5] => 匀 [6] => 红 [7] => , [8] => 黛 [9] => 眉 [10] => 巧 [11] => 画 [12] => 宫 [13] => 妆 [14] => 浅 [15] => 。 [16] => 风 [17] => 流 [18] => 天 [19] => 付 [20] => 与 [21] => 精 [22] => 神 [23] => , [24] => 全 [25] => 在 [26] => 娇 [27] => 波 [28] => 眼 [29] => 。 [30] => 早 [31] => 是 [32] => 萦 [33] => 心 [34] => 可 [35] => 惯 [36] => 。 [37] => 向 [38] => 尊 [39] => 前 [40] => 、 [41] => 频 [42] => 频 [43] => 顾 [44] => 眄 [45] => 。 [46] => 几 [47] => 回 [48] => 想 [49] => 见 [50] => , [51] => 见 [52] => 了 [53] => 还 [54] => 休 [55] => , [56] => 争 [57] => 如 [58] => 不 [59] => 见 [60] => 。 [61] => < [62] => / [63] => p [64] => > [65] => < [66] => p [67] => > [68] => 烛 [69] => 影 [70] => 摇 [71] => 红 [72] => , [73] => 夜 [74] => 阑 [75] => 饮 [76] => 散 [77] => 春 [78] => 宵 [79] => 短 [80] => 。 [81] => 当 [82] => 时 [83] => 谁 [84] => 会 [85] => 唱 [86] => 阳 [87] => 关 [88] => , [89] => 离 [90] => 恨 [91] => 天 [92] => 涯 [93] => 远 [94] => 。 [95] => 争 [96] => 奈 [97] => 云 [98] => 收 [99] => 雨 [100] => 散 [101] => 。 [102] => 凭 [103] => 阑 [104] => 干 [105] => 、 [106] => 东 [107] => 风 [108] => 泪 [109] => 满 [110] => 。 [111] => 海 [112] => 棠 [113] => 开 [114] => 后 [115] => , [116] => 燕 [117] => 子 [118] => 来 [119] => 时 [120] => , [121] => 黄 [122] => 昏 [123] => 深 [124] => 院 [125] => 。 [126] => < [127] => / [128] => p [129] => > ) Array ( [0] => 烛 [1] => 影 [2] => 摇 [3] => 红 [4] => · [5] => 芳 [6] => 脸 [7] => 匀 [8] => 红 )
宋代·周邦彦的简介
周邦彦(1056年-1121年),中国北宋末期著名的词人,字美成,号清真居士,汉族,钱塘(今浙江杭州)人。历官太学正、庐州教授、知溧水县等。徽宗时为徽猷阁待制,提举大晟府。精通音律,曾创作不少新词调。作品多写闺情、羁旅,也有咏物之作。格律谨严。语言典丽精雅。长调尤善铺叙。为后来格律派词人所宗。旧时词论称他为“词家之冠”。有《清真集》传世。
...〔► 周邦彦的诗(23篇)〕