Array ( [0] => < [1] => p [2] => > [3] => 昼 [4] => 日 [5] => 移 [6] => 阴 [7] => , [8] => 揽 [9] => 衣 [10] => 起 [11] => , [12] => 香 [13] => 帷 [14] => 睡 [15] => 足 [16] => 。 [17] => 临 [18] => 宝 [19] => 鉴 [20] => 、 [21] => 绿 [22] => 云 [23] => 撩 [24] => 乱 [25] => , [26] => 未 [27] => 忺 [28] => 妆 [29] => 束 [30] => 。 [31] => 蝶 [32] => 粉 [33] => 蜂 [34] => 黄 [35] => 都 [36] => 褪 [37] => 了 [38] => , [39] => 枕 [40] => 痕 [41] => 一 [42] => 线 [43] => 红 [44] => 生 [45] => 玉 [46] => 。 [47] => 背 [48] => 画 [49] => 栏 [50] => 、 [51] => 脉 [52] => 脉 [53] => 悄 [54] => 无 [55] => 言 [56] => , [57] => 寻 [58] => 棋 [59] => 局 [60] => 。 [61] => < [62] => / [63] => p [64] => > [65] => < [66] => p [67] => > [68] => 重 [69] => 会 [70] => 面 [71] => , [72] => 犹 [73] => 未 [74] => 卜 [75] => 。 [76] => 无 [77] => 限 [78] => 事 [79] => , [80] => 萦 [81] => 心 [82] => 曲 [83] => 。 [84] => 想 [85] => 秦 [86] => 筝 [87] => 依 [88] => 旧 [89] => , [90] => 尚 [91] => 鸣 [92] => 金 [93] => 屋 [94] => 。 [95] => 芳 [96] => 草 [97] => 连 [98] => 天 [99] => 迷 [100] => 远 [101] => 望 [102] => , [103] => 宝 [104] => 香 [105] => 薰 [106] => 被 [107] => 成 [108] => 孤 [109] => 宿 [110] => 。 [111] => 最 [112] => 苦 [113] => 是 [114] => 、 [115] => 蝴 [116] => 蝶 [117] => 满 [118] => 园 [119] => 飞 [120] => , [121] => 无 [122] => 心 [123] => 扑 [124] => 。 [125] => < [126] => / [127] => p [128] => > ) Array ( [0] => 满 [1] => 江 [2] => 红 [3] => · [4] => 昼 [5] => 日 [6] => 移 [7] => 阴 )
宋代·周邦彦的简介
周邦彦(1056年-1121年),中国北宋末期著名的词人,字美成,号清真居士,汉族,钱塘(今浙江杭州)人。历官太学正、庐州教授、知溧水县等。徽宗时为徽猷阁待制,提举大晟府。精通音律,曾创作不少新词调。作品多写闺情、羁旅,也有咏物之作。格律谨严。语言典丽精雅。长调尤善铺叙。为后来格律派词人所宗。旧时词论称他为“词家之冠”。有《清真集》传世。
...〔► 周邦彦的诗(23篇)〕