Array ( [0] => < [1] => p [2] => > [3] => 晚 [4] => 天 [5] => 萧 [6] => 索 [7] => , [8] => 断 [9] => 篷 [10] => 踪 [11] => 迹 [12] => , [13] => 乘 [14] => 兴 [15] => 兰 [16] => 棹 [17] => 东 [18] => 游 [19] => 。 [20] => 三 [21] => 吴 [22] => 风 [23] => 景 [24] => , [25] => 姑 [26] => 苏 [27] => 台 [28] => 榭 [29] => , [30] => 牢 [31] => 落 [32] => 暮 [33] => 霭 [34] => 初 [35] => 收 [36] => 。 [37] => 夫 [38] => 差 [39] => 旧 [40] => 国 [41] => , [42] => 香 [43] => 径 [44] => 没 [45] => 、 [46] => 徒 [47] => 有 [48] => 荒 [49] => 丘 [50] => 。 [51] => 繁 [52] => 华 [53] => 处 [54] => , [55] => 悄 [56] => 无 [57] => 睹 [58] => , [59] => 惟 [60] => 闻 [61] => 麋 [62] => 鹿 [63] => 呦 [64] => 呦 [65] => 。 [66] => < [67] => / [68] => p [69] => > [70] => < [71] => p [72] => > [73] => 想 [74] => 当 [75] => 年 [76] => 、 [77] => 空 [78] => 运 [79] => 筹 [80] => 决 [81] => 战 [82] => , [83] => 图 [84] => 王 [85] => 取 [86] => 霸 [87] => 无 [88] => 休 [89] => 。 [90] => 江 [91] => 山 [92] => 如 [93] => 画 [94] => , [95] => 云 [96] => 涛 [97] => 烟 [98] => 浪 [99] => , [100] => 翻 [101] => 输 [102] => 范 [103] => 蠡 [104] => 扁 [105] => 舟 [106] => 。 [107] => 验 [108] => 前 [109] => 经 [110] => 旧 [111] => 史 [112] => , [113] => 嗟 [114] => 漫 [115] => 哉 [116] => 、 [117] => 当 [118] => 日 [119] => 风 [120] => 流 [121] => 。 [122] => 斜 [123] => 阳 [124] => 暮 [125] => 草 [126] => 茫 [127] => 茫 [128] => , [129] => 尽 [130] => 成 [131] => 万 [132] => 古 [133] => 遗 [134] => 愁 [135] => 。 [136] => < [137] => / [138] => p [139] => > ) Array ( [0] => 双 [1] => 声 [2] => 子 [3] => · [4] => 晚 [5] => 天 [6] => 萧 [7] => 索 )
宋代·柳永的简介
柳永,(约987年—约1053年)北宋著名词人,婉约派代表人物。汉族,崇安(今福建武夷山)人,原名三变,字景庄,后改名永,字耆卿,排行第七,又称柳七。宋仁宗朝进士,官至屯田员外郎,故世称柳屯田。他自称“奉旨填词柳三变”,以毕生精力作词,并以“白衣卿相”自诩。其词多描绘城市风光和歌妓生活,尤长于抒写羁旅行役之情,创作慢词独多。铺叙刻画,情景交融,语言通俗,音律谐婉,在当时流传极其广泛,人称“凡有井水饮处,皆能歌柳词”,婉约派最具代表性的人物之一,对宋词的发展有重大影响,代表作 《雨霖铃》《八声甘州》。
...〔► 柳永的诗(182篇)〕