Array ( [0] => < [1] => p [2] => > [3] => 出 [4] => 林 [5] => 杏 [6] => 子 [7] => 落 [8] => 金 [9] => 盘 [10] => 。 [11] => 齿 [12] => 软 [13] => 怕 [14] => 尝 [15] => 酸 [16] => 。 [17] => 可 [18] => 惜 [19] => 半 [20] => 残 [21] => 青 [22] => 紫 [23] => , [24] => 犹 [25] => 有 [26] => 小 [27] => 唇 [28] => 丹 [29] => 。 [30] => < [31] => / [32] => p [33] => > [34] => < [35] => p [36] => > [37] => 南 [38] => 陌 [39] => 上 [40] => , [41] => 落 [42] => 花 [43] => 闲 [44] => 。 [45] => 雨 [46] => 斑 [47] => 斑 [48] => 。 [49] => 不 [50] => 言 [51] => 不 [52] => 语 [53] => , [54] => 一 [55] => 段 [56] => 伤 [57] => 春 [58] => , [59] => 都 [60] => 在 [61] => 眉 [62] => 间 [63] => 。 [64] => < [65] => / [66] => p [67] => > ) Array ( [0] => 诉 [1] => 衷 [2] => 情 [3] => · [4] => 出 [5] => 林 [6] => 杏 [7] => 子 [8] => 落 [9] => 金 [10] => 盘 )
宋代·周邦彦的简介
周邦彦(1056年-1121年),中国北宋末期著名的词人,字美成,号清真居士,汉族,钱塘(今浙江杭州)人。历官太学正、庐州教授、知溧水县等。徽宗时为徽猷阁待制,提举大晟府。精通音律,曾创作不少新词调。作品多写闺情、羁旅,也有咏物之作。格律谨严。语言典丽精雅。长调尤善铺叙。为后来格律派词人所宗。旧时词论称他为“词家之冠”。有《清真集》传世。
...〔► 周邦彦的诗(23篇)〕