Array ( [0] => < [1] => p [2] => > [3] => 银 [4] => 河 [5] => 宛 [6] => 转 [7] => 三 [8] => 千 [9] => 曲 [10] => 。 [11] => 浴 [12] => 凫 [13] => 飞 [14] => 鹭 [15] => 澄 [16] => 波 [17] => 绿 [18] => 。 [19] => 何 [20] => 处 [21] => 是 [22] => 归 [23] => 舟 [24] => 。 [25] => 夕 [26] => 阳 [27] => 江 [28] => 上 [29] => 楼 [30] => 。 [31] => < [32] => / [33] => p [34] => > [35] => < [36] => p [37] => > [38] => 天 [39] => 憎 [40] => 梅 [41] => 浪 [42] => 发 [43] => 。 [44] => 故 [45] => 下 [46] => 封 [47] => 枝 [48] => 雪 [49] => 。 [50] => 深 [51] => 院 [52] => 卷 [53] => 帘 [54] => 看 [55] => 。 [56] => 应 [57] => 怜 [58] => 江 [59] => 上 [60] => 寒 [61] => 。 [62] => < [63] => / [64] => p [65] => > ) Array ( [0] => 菩 [1] => 萨 [2] => 蛮 [3] => · [4] => 梅 [5] => 雪 )
宋代·周邦彦的简介
周邦彦(1056年-1121年),中国北宋末期著名的词人,字美成,号清真居士,汉族,钱塘(今浙江杭州)人。历官太学正、庐州教授、知溧水县等。徽宗时为徽猷阁待制,提举大晟府。精通音律,曾创作不少新词调。作品多写闺情、羁旅,也有咏物之作。格律谨严。语言典丽精雅。长调尤善铺叙。为后来格律派词人所宗。旧时词论称他为“词家之冠”。有《清真集》传世。
...〔► 周邦彦的诗(23篇)〕