Array ( [0] => < [1] => p [2] => > [3] => 公 [4] => 子 [5] => 眼 [6] => 花 [7] => 乱 [8] => 发 [9] => , [10] => 老 [11] => 夫 [12] => 鼻 [13] => 观 [14] => 先 [15] => 通 [16] => 。 [17] => 领 [18] => 巾 [19] => 飘 [20] => 下 [21] => 瑞 [22] => 香 [23] => 风 [24] => 。 [25] => 惊 [26] => 起 [27] => 谪 [28] => 仙 [29] => 春 [30] => 梦 [31] => 。 [32] => < [33] => / [34] => p [35] => > [36] => < [37] => p [38] => > [39] => 后 [40] => 土 [41] => 祠 [42] => 中 [43] => 玉 [44] => 蕊 [45] => , [46] => 蓬 [47] => 莱 [48] => 殿 [49] => 后 [50] => 鞓 [51] => 红 [52] => 。 [53] => 此 [54] => 花 [55] => 清 [56] => 绝 [57] => 更 [58] => 纤 [59] => 秾 [60] => 。 [61] => 把 [62] => 酒 [63] => 何 [64] => 人 [65] => 心 [66] => 动 [67] => 。 [68] => < [69] => / [70] => p [71] => > ) Array ( [0] => 西 [1] => 江 [2] => 月 [3] => · [4] => 真 [5] => 觉 [6] => 赏 [7] => 瑞 [8] => 香 [9] => 二 [10] => 首 )
宋代·苏轼的简介
苏轼(1037-1101),北宋文学家、书画家、美食家。字子瞻,号东坡居士。汉族,四川人,葬于颍昌(今河南省平顶山市郏县)。一生仕途坎坷,学识渊博,天资极高,诗文书画皆精。其文汪洋恣肆,明白畅达,与欧阳修并称欧苏,为“唐宋八大家”之一;诗清新豪健,善用夸张、比喻,艺术表现独具风格,与黄庭坚并称苏黄;词开豪放一派,对后世有巨大影响,与辛弃疾并称苏辛;书法擅长行书、楷书,能自创新意,用笔丰腴跌宕,有天真烂漫之趣,与黄庭坚、米芾、蔡襄并称宋四家;画学文同,论画主张神似,提倡“士人画”。著有《苏东坡全集》和《东坡乐府》等。
...〔► 苏轼的诗(161篇)〕