Array ( [0] => < [1] => p [2] => > [3] => 歌 [4] => 檀 [5] => 敛 [6] => 袂 [7] => 。 [8] => 缭 [9] => 绕 [10] => 雕 [11] => 梁 [12] => 尘 [13] => 暗 [14] => 起 [15] => 。 [16] => 柔 [17] => 润 [18] => 清 [19] => 圆 [20] => 。 [21] => 百 [22] => 琲 [23] => 明 [24] => 珠 [25] => 一 [26] => 线 [27] => 穿 [28] => 。 [29] => < [30] => / [31] => p [32] => > [33] => < [34] => p [35] => > [36] => 樱 [37] => 唇 [38] => 玉 [39] => 齿 [40] => 。 [41] => 天 [42] => 上 [43] => 仙 [44] => 音 [45] => 心 [46] => 下 [47] => 事 [48] => 。 [49] => 留 [50] => 往 [51] => 行 [52] => 云 [53] => 。 [54] => 满 [55] => 坐 [56] => 迷 [57] => 魂 [58] => 酒 [59] => 半 [60] => 醺 [61] => 。 [62] => < [63] => / [64] => p [65] => > ) Array ( [0] => 减 [1] => 字 [2] => 木 [3] => 兰 [4] => 花 [5] => · [6] => 歌 [7] => 檀 [8] => 敛 [9] => 袂 )
宋代·欧阳修的简介
欧阳修(1007-1072),字永叔,号醉翁,晚号“六一居士”。汉族,吉州永丰(今江西省永丰县)人,因吉州原属庐陵郡,以“庐陵欧阳修”自居。谥号文忠,世称欧阳文忠公。北宋政治家、文学家、史学家,与韩愈、柳宗元、王安石、苏洵、苏轼、苏辙、曾巩合称“唐宋八大家”。后人又将其与韩愈、柳宗元和苏轼合称“千古文章四大家”。
...〔► 欧阳修的诗(40篇)〕