Array ( [0] => < [1] => p [2] => > [3] => 平 [4] => 时 [5] => 十 [6] => 月 [7] => 幸 [8] => 兰 [9] => 汤 [10] => 。 [11] => 玉 [12] => 甃 [13] => 琼 [14] => 梁 [15] => 。 [16] => 五 [17] => 家 [18] => 车 [19] => 马 [20] => 如 [21] => 水 [22] => , [23] => 珠 [24] => 玑 [25] => 满 [26] => 路 [27] => 旁 [28] => 。 [29] => < [30] => / [31] => p [32] => > [33] => < [34] => p [35] => > [36] => 翠 [37] => 华 [38] => 一 [39] => 去 [40] => 掩 [41] => 方 [42] => 床 [43] => 。 [44] => 独 [45] => 留 [46] => 烟 [47] => 树 [48] => 苍 [49] => 苍 [50] => 。 [51] => 至 [52] => 今 [53] => 清 [54] => 夜 [55] => 月 [56] => , [57] => 依 [58] => 前 [59] => 过 [60] => 缭 [61] => 墙 [62] => 。 [63] => < [64] => / [65] => p [66] => > ) Array ( [0] => 华 [1] => 清 [2] => 引 [3] => · [4] => 感 [5] => 旧 )
宋代·苏轼的简介
苏轼(1037-1101),北宋文学家、书画家、美食家。字子瞻,号东坡居士。汉族,四川人,葬于颍昌(今河南省平顶山市郏县)。一生仕途坎坷,学识渊博,天资极高,诗文书画皆精。其文汪洋恣肆,明白畅达,与欧阳修并称欧苏,为“唐宋八大家”之一;诗清新豪健,善用夸张、比喻,艺术表现独具风格,与黄庭坚并称苏黄;词开豪放一派,对后世有巨大影响,与辛弃疾并称苏辛;书法擅长行书、楷书,能自创新意,用笔丰腴跌宕,有天真烂漫之趣,与黄庭坚、米芾、蔡襄并称宋四家;画学文同,论画主张神似,提倡“士人画”。著有《苏东坡全集》和《东坡乐府》等。
...〔► 苏轼的诗(161篇)〕