Array ( [0] => < [1] => p [2] => > [3] => 万 [4] => 顷 [5] => 黄 [6] => 湾 [7] => 口 [8] => , [9] => 千 [10] => 仞 [11] => 白 [12] => 云 [13] => 头 [14] => 。 [15] => 一 [16] => 亭 [17] => 收 [18] => 拾 [19] => , [20] => 便 [21] => 觉 [22] => 炎 [23] => 海 [24] => 豁 [25] => 清 [26] => 秋 [27] => 。 [28] => 潮 [29] => 候 [30] => 朝 [31] => 昏 [32] => 来 [33] => 去 [34] => , [35] => 山 [36] => 色 [37] => 雨 [38] => 晴 [39] => 浓 [40] => 淡 [41] => , [42] => 天 [43] => 末 [44] => 送 [45] => 双 [46] => 眸 [47] => 。 [48] => 绝 [49] => 域 [50] => 远 [51] => 烟 [52] => 外 [53] => , [54] => 高 [55] => 浪 [56] => 舞 [57] => 连 [58] => 艘 [59] => 。 [60] => < [61] => / [62] => p [63] => > [64] => < [65] => p [66] => > [67] => 风 [68] => 景 [69] => 别 [70] => , [71] => 胜 [72] => 滕 [73] => 阁 [74] => , [75] => 压 [76] => 黄 [77] => 楼 [78] => 。 [79] => 胡 [80] => 床 [81] => 老 [82] => 子 [83] => , [84] => 醉 [85] => 挥 [86] => 珠 [87] => 玉 [88] => 落 [89] => 南 [90] => 州 [91] => 。 [92] => 稳 [93] => 驾 [94] => 大 [95] => 鹏 [96] => 八 [97] => 极 [98] => , [99] => 叱 [100] => 起 [101] => 仙 [102] => 羊 [103] => 五 [104] => 石 [105] => , [106] => 飞 [107] => 佩 [108] => 过 [109] => 丹 [110] => 丘 [111] => 。 [112] => 一 [113] => 笑 [114] => 人 [115] => 间 [116] => 世 [117] => , [118] => 机 [119] => 动 [120] => 早 [121] => 惊 [122] => 鸥 [123] => 。 [124] => < [125] => / [126] => p [127] => > ) Array ( [0] => 水 [1] => 调 [2] => 歌 [3] => 头 [4] => · [5] => 题 [6] => 斗 [7] => 南 [8] => 楼 [9] => 和 [10] => 刘 [11] => 朔 [12] => 斋 [13] => 韵 )
宋代·李公昴的简介
李公昴,名昴英,宋代盘石人,又作名公昂,字俊明,宋代鄱阳人,词人,工词,曾以所作《摸鱼儿》一词送与太平州太守王子文而得名,而其作《兰陵王》中的「阶除拾取飞花嚼,是多少春恨,等闲蚕却」一句更是为后人称道,因而后世称之为「词家射雕手」,有《文溪集》,一作《文溪词》。
...〔► 李公昴的诗(1篇)〕