Array ( [0] => < [1] => p [2] => > [3] => 世 [4] => 路 [5] => 风 [6] => 波 [7] => 险 [8] => , [9] => 十 [10] => 年 [11] => 一 [12] => 别 [13] => 须 [14] => 臾 [15] => 。 [16] => 人 [17] => 生 [18] => 聚 [19] => 散 [20] => 长 [21] => 如 [22] => 此 [23] => , [24] => 相 [25] => 见 [26] => 且 [27] => 欢 [28] => 娱 [29] => 。 [30] => < [31] => / [32] => p [33] => > [34] => < [35] => p [36] => > [37] => 好 [38] => 酒 [39] => 能 [40] => 消 [41] => 光 [42] => 景 [43] => , [44] => 春 [45] => 风 [46] => 不 [47] => 染 [48] => 髭 [49] => 须 [50] => 。 [51] => 为 [52] => 公 [53] => 一 [54] => 醉 [55] => 花 [56] => 前 [57] => 倒 [58] => , [59] => 红 [60] => 袖 [61] => 莫 [62] => 来 [63] => 扶 [64] => 。 [65] => < [66] => / [67] => p [68] => > ) Array ( [0] => 圣 [1] => 无 [2] => 忧 [3] => · [4] => 世 [5] => 路 [6] => 风 [7] => 波 [8] => 险 )
宋代·欧阳修的简介
欧阳修(1007-1072),字永叔,号醉翁,晚号“六一居士”。汉族,吉州永丰(今江西省永丰县)人,因吉州原属庐陵郡,以“庐陵欧阳修”自居。谥号文忠,世称欧阳文忠公。北宋政治家、文学家、史学家,与韩愈、柳宗元、王安石、苏洵、苏轼、苏辙、曾巩合称“唐宋八大家”。后人又将其与韩愈、柳宗元和苏轼合称“千古文章四大家”。
...〔► 欧阳修的诗(40篇)〕