Array ( [0] => < [1] => p [2] => > [3] => 昭 [4] => 华 [5] => 夜 [6] => 醮 [7] => 连 [8] => 清 [9] => 曙 [10] => 。 [11] => 金 [12] => 殿 [13] => 霓 [14] => 旌 [15] => 笼 [16] => 瑞 [17] => 雾 [18] => 。 [19] => 九 [20] => 枝 [21] => 擎 [22] => 烛 [23] => 灿 [24] => 繁 [25] => 星 [26] => , [27] => 百 [28] => 和 [29] => 焚 [30] => 香 [31] => 抽 [32] => 翠 [33] => 缕 [34] => 。 [35] => < [36] => / [37] => p [38] => > [39] => < [40] => p [41] => > [42] => 香 [43] => 罗 [44] => 荐 [45] => 地 [46] => 延 [47] => 真 [48] => 驭 [49] => 。 [50] => 万 [51] => 乘 [52] => 凝 [53] => 旒 [54] => 听 [55] => 秘 [56] => 语 [57] => 。 [58] => 卜 [59] => 年 [60] => 无 [61] => 用 [62] => 考 [63] => 灵 [64] => 龟 [65] => , [66] => 从 [67] => 此 [68] => 乾 [69] => 坤 [70] => 齐 [71] => 历 [72] => 数 [73] => 。 [74] => < [75] => / [76] => p [77] => > ) Array ( [0] => 玉 [1] => 楼 [2] => 春 [3] => · [4] => 昭 [5] => 华 [6] => 夜 [7] => 醮 [8] => 连 [9] => 清 [10] => 曙 )
宋代·柳永的简介
柳永,(约987年—约1053年)北宋著名词人,婉约派代表人物。汉族,崇安(今福建武夷山)人,原名三变,字景庄,后改名永,字耆卿,排行第七,又称柳七。宋仁宗朝进士,官至屯田员外郎,故世称柳屯田。他自称“奉旨填词柳三变”,以毕生精力作词,并以“白衣卿相”自诩。其词多描绘城市风光和歌妓生活,尤长于抒写羁旅行役之情,创作慢词独多。铺叙刻画,情景交融,语言通俗,音律谐婉,在当时流传极其广泛,人称“凡有井水饮处,皆能歌柳词”,婉约派最具代表性的人物之一,对宋词的发展有重大影响,代表作 《雨霖铃》《八声甘州》。
...〔► 柳永的诗(182篇)〕