Array ( [0] => < [1] => p [2] => > [3] => 春 [4] => 风 [5] => 吹 [6] => 绿 [7] => 湖 [8] => 边 [9] => 草 [10] => , [11] => 春 [12] => 光 [13] => 依 [14] => 旧 [15] => 湖 [16] => 边 [17] => 道 [18] => 。 [19] => 玉 [20] => 勒 [21] => 锦 [22] => 障 [23] => 泥 [24] => , [25] => 少 [26] => 年 [27] => 游 [28] => 冶 [29] => 时 [30] => 。 [31] => < [32] => / [33] => p [34] => > [35] => < [36] => p [37] => > [38] => 烟 [39] => 明 [40] => 花 [41] => 似 [42] => 绣 [43] => , [44] => 且 [45] => 醉 [46] => 旗 [47] => 亭 [48] => 酒 [49] => 。 [50] => 斜 [51] => 日 [52] => 照 [53] => 花 [54] => 西 [55] => , [56] => 归 [57] => 鸦 [58] => 花 [59] => 外 [60] => 啼 [61] => 。 [62] => < [63] => / [64] => p [65] => > ) Array ( [0] => 菩 [1] => 萨 [2] => 蛮 [3] => · [4] => 春 [5] => 风 [6] => 吹 [7] => 绿 [8] => 湖 [9] => 边 [10] => 草 )
宋代·高观国的简介
高观国,南宋词人。字宾王,号竹屋。山阴(今浙江绍兴)人。生卒年不详。生活于南宋中期,年代约与姜夔相近。与史达祖友善,常常相互唱和,词亦齐名,时称“高,史”。其成就虽不及史达祖,但也有值得重视之处。他善于创造名句警语,如“香心静,波心冷,琴心怨,客心惊”;“开遍西湖春意烂,算群花、正作江山梦”,都颇为后人传诵。从其作品中看不出有仕宦的痕迹,大约是一位以填词为业的吟社中人。为“南宋十杰”之一。有词集《竹屋痴语》。
...〔► 高观国的诗(5篇)〕