Array ( [0] => < [1] => p [2] => > [3] => 翠 [4] => 葆 [5] => 参 [6] => 差 [7] => 竹 [8] => 径 [9] => 成 [10] => 。 [11] => 新 [12] => 荷 [13] => 跳 [14] => 雨 [15] => 泪 [16] => 珠 [17] => 倾 [18] => 。 [19] => 曲 [20] => 阑 [21] => 斜 [22] => 转 [23] => 小 [24] => 池 [25] => 亭 [26] => 。 [27] => < [28] => / [29] => p [30] => > [31] => < [32] => p [33] => > [34] => 风 [35] => 约 [36] => 帘 [37] => 衣 [38] => 归 [39] => 燕 [40] => 急 [41] => , [42] => 水 [43] => 摇 [44] => 扇 [45] => 影 [46] => 戏 [47] => 鱼 [48] => 惊 [49] => 。 [50] => 柳 [51] => 梢 [52] => 残 [53] => 日 [54] => 弄 [55] => 微 [56] => 晴 [57] => 。 [58] => < [59] => / [60] => p [61] => > ) Array ( [0] => 浣 [1] => 溪 [2] => 沙 [3] => · [4] => 翠 [5] => 葆 [6] => 参 [7] => 差 [8] => 竹 [9] => 径 [10] => 成 )
宋代·周邦彦的简介
周邦彦(1056年-1121年),中国北宋末期著名的词人,字美成,号清真居士,汉族,钱塘(今浙江杭州)人。历官太学正、庐州教授、知溧水县等。徽宗时为徽猷阁待制,提举大晟府。精通音律,曾创作不少新词调。作品多写闺情、羁旅,也有咏物之作。格律谨严。语言典丽精雅。长调尤善铺叙。为后来格律派词人所宗。旧时词论称他为“词家之冠”。有《清真集》传世。
...〔► 周邦彦的诗(23篇)〕