Array ( [0] => < [1] => p [2] => > [3] => 漠 [4] => 南 [5] => 胡 [6] => 未 [7] => 空 [8] => , [9] => 汉 [10] => 将 [11] => 复 [12] => 临 [13] => 戎 [14] => 。 [15] => 飞 [16] => 狐 [17] => 出 [18] => 塞 [19] => 北 [20] => , [21] => 碣 [22] => 石 [23] => 指 [24] => 辽 [25] => 东 [26] => 。 [27] => < [28] => / [29] => p [30] => > [31] => < [32] => p [33] => > [34] => 冠 [35] => 军 [36] => 临 [37] => 瀚 [38] => 海 [39] => , [40] => 长 [41] => 平 [42] => 翼 [43] => 大 [44] => 风 [45] => 。 [46] => 云 [47] => 横 [48] => 虎 [49] => 落 [50] => 阵 [51] => , [52] => 气 [53] => 抱 [54] => 龙 [55] => 城 [56] => 虹 [57] => 。 [58] => < [59] => / [60] => p [61] => > [62] => < [63] => p [64] => > [65] => 横 [66] => 行 [67] => 万 [68] => 里 [69] => 外 [70] => , [71] => 胡 [72] => 运 [73] => 百 [74] => 年 [75] => 穷 [76] => 。 [77] => 兵 [78] => 寝 [79] => 星 [80] => 芒 [81] => 落 [82] => , [83] => 战 [84] => 解 [85] => 月 [86] => 轮 [87] => 空 [88] => 。 [89] => < [90] => / [91] => p [92] => > [93] => < [94] => p [95] => > [96] => 严 [97] => 刁 [98] => 息 [99] => 夜 [100] => 斗 [101] => , [102] => 辛 [103] => 角 [104] => 罢 [105] => 鸣 [106] => 弓 [107] => 。 [108] => 北 [109] => 风 [110] => 嘶 [111] => 朔 [112] => 马 [113] => , [114] => 胡 [115] => 霜 [116] => 切 [117] => 塞 [118] => 鸿 [119] => 。 [120] => < [121] => / [122] => p [123] => > [124] => < [125] => p [126] => > [127] => 休 [128] => 明 [129] => 大 [130] => 道 [131] => 暨 [132] => , [133] => 幽 [134] => 荒 [135] => 日 [136] => 用 [137] => 同 [138] => 。 [139] => 方 [140] => 就 [141] => 长 [142] => 安 [143] => 邸 [144] => , [145] => 来 [146] => 谒 [147] => 建 [148] => 章 [149] => 宫 [150] => 。 [151] => < [152] => / [153] => p [154] => > ) Array ( [0] => 出 [1] => 塞 [2] => 二 [3] => 首 [4] => [5] => 其 [6] => 一 )
隋代·杨素的简介
杨素(544年—606年8月31日),字处道。汉族,弘农华阴(今属陕西)人。隋朝权臣、诗人,杰出的军事家、统帅。 他出身北朝士族,北周时任车骑将军,曾参加平定北齐之役。他与杨坚(隋文帝)深相结纳。杨坚为帝,任杨素为御史大夫,后以行军元帅率水军东下攻陈。灭陈后,进爵为越国公,任内史令。杨广即位,拜司徒,改封楚国公。去世后谥曰景武。
...〔► 杨素的诗(21篇)〕