Array ( [0] => < [1] => p [2] => > [3] => 笙 [4] => 歌 [5] => 放 [6] => 散 [7] => 人 [8] => 归 [9] => 去 [10] => , [11] => 独 [12] => 宿 [13] => 红 [14] => 楼 [15] => 。 [16] => 月 [17] => 上 [18] => 云 [19] => 收 [20] => , [21] => 一 [22] => 半 [23] => 珠 [24] => 帘 [25] => 挂 [26] => 玉 [27] => 钩 [28] => 。 [29] => < [30] => / [31] => p [32] => > [33] => < [34] => p [35] => > [36] => 起 [37] => 来 [38] => 点 [39] => 检 [40] => 经 [41] => 由 [42] => 地 [43] => , [44] => 处 [45] => 处 [46] => 新 [47] => 愁 [48] => , [49] => 凭 [50] => 仗 [51] => 东 [52] => 流 [53] => , [54] => 将 [55] => 取 [56] => 离 [57] => 心 [58] => 过 [59] => 橘 [60] => 洲 [61] => 。 [62] => < [63] => / [64] => p [65] => > ) Array ( [0] => 采 [1] => 桑 [2] => 子 [3] => · [4] => 笙 [5] => 歌 [6] => 放 [7] => 散 [8] => 人 [9] => 归 [10] => 去 )
唐代·冯延巳的简介
冯延巳 (903--960)又名延嗣,字正中,五代广陵(今江苏省扬州市)人。在南唐做过宰相,生活过得很优裕、舒适。他的词多写闲情逸致辞,文人的气息很浓,对北宋初期的词人有比较大的影响。宋初《钓矶立谈》评其“学问渊博,文章颖发,辩说纵横”,其词集名《阳春集》。
...〔► 冯延巳的诗(18篇)〕