Array ( [0] => < [1] => p [2] => > [3] => 如 [4] => 何 [5] => 有 [6] => 所 [7] => 思 [8] => , [9] => 而 [10] => 无 [11] => 相 [12] => 见 [13] => 时 [14] => 。 [15] => 宿 [16] => 昔 [17] => 梦 [18] => 颜 [19] => 色 [20] => , [21] => 阶 [22] => 庭 [23] => 寻 [24] => 履 [25] => 綦 [26] => 。 [27] => < [28] => / [29] => p [30] => > [31] => < [32] => p [33] => > [34] => 高 [35] => 张 [36] => 更 [37] => 何 [38] => 已 [39] => , [40] => 引 [41] => 满 [42] => 终 [43] => 自 [44] => 持 [45] => 。 [46] => 欲 [47] => 知 [48] => 忧 [49] => 能 [50] => 老 [51] => , [52] => 为 [53] => 视 [54] => 镜 [55] => 中 [56] => 丝 [57] => 。 [58] => < [59] => / [60] => p [61] => > ) Array ( [0] => 有 [1] => 所 [2] => 思 )
南北朝·王融的简介
(467—493)南朝齐琅邪临沂人,字元长。王僧达孙。博涉有文才。举秀才,累迁太子舍人。竟陵王萧子良特相友好,为“西邸八友”之一。欲兴家业,上书武帝求自试,迁秘书丞。帝幸芳林园,禊宴朝臣,使融为《曲水诗序》,文藻富丽,当世称之。后子良复奉融为宁朔将军、军主。及武帝病笃,融欲矫诏立子良,事败,郁林王即位,收狱赐死。融文辞捷速,为永明体代表作家。今存《王宁朔集》辑本。
...〔► 王融的诗(90篇)〕