Array ( [0] => < [1] => p [2] => > [3] => 杼 [4] => 轴 [5] => 郁 [6] => 不 [7] => 谐 [8] => , [9] => 契 [10] => 阔 [11] => 弥 [12] => 新 [13] => 故 [14] => 。 [15] => 朔 [16] => 风 [17] => 栏 [18] => 上 [19] => 发 [20] => , [21] => 寒 [22] => 鸟 [23] => 林 [24] => 间 [25] => 度 [26] => 。 [27] => < [28] => / [29] => p [30] => > [31] => < [32] => p [33] => > [34] => 客 [35] => 远 [36] => 乏 [37] => 衣 [38] => 裘 [39] => , [40] => 岁 [41] => 晏 [42] => 饶 [43] => 霜 [44] => 露 [45] => 。 [46] => 参 [47] => 差 [48] => 兴 [49] => 别 [50] => 绪 [51] => , [52] => 依 [53] => 迟 [54] => 起 [55] => 离 [56] => 慕 [57] => 。 [58] => < [59] => / [60] => p [61] => > ) Array ( [0] => 和 [1] => 南 [2] => 海 [3] => 王 [4] => 殿 [5] => 下 [6] => 咏 [7] => 秋 [8] => 胡 [9] => 妻 [10] => 诗 [11] => [12] => 其 [13] => 四 )
南北朝·王融的简介
(467—493)南朝齐琅邪临沂人,字元长。王僧达孙。博涉有文才。举秀才,累迁太子舍人。竟陵王萧子良特相友好,为“西邸八友”之一。欲兴家业,上书武帝求自试,迁秘书丞。帝幸芳林园,禊宴朝臣,使融为《曲水诗序》,文藻富丽,当世称之。后子良复奉融为宁朔将军、军主。及武帝病笃,融欲矫诏立子良,事败,郁林王即位,收狱赐死。融文辞捷速,为永明体代表作家。今存《王宁朔集》辑本。
...〔► 王融的诗(90篇)〕