Array ( [0] => < [1] => p [2] => > [3] => 重 [4] => 台 [5] => 信 [6] => 严 [7] => 敞 [8] => , [9] => 陵 [10] => 泽 [11] => 乃 [12] => 间 [13] => 荒 [14] => 。 [15] => 石 [16] => 蚕 [17] => 终 [18] => 未 [19] => 茧 [20] => , [21] => 垣 [22] => 衣 [23] => 不 [24] => 可 [25] => 裳 [26] => 。 [27] => < [28] => / [29] => p [30] => > [31] => < [32] => p [33] => > [34] => 秦 [35] => 芎 [36] => 留 [37] => 近 [38] => 咏 [39] => , [40] => 楚 [41] => 蘅 [42] => 搢 [43] => 远 [44] => 翔 [45] => 。 [46] => 韩 [47] => 原 [48] => 结 [49] => 神 [50] => 草 [51] => , [52] => 随 [53] => 庭 [54] => 衔 [55] => 夜 [56] => 光 [57] => 。 [58] => < [59] => / [60] => p [61] => > ) Array ( [0] => 药 [1] => 名 [2] => 诗 )
南北朝·王融的简介
(467—493)南朝齐琅邪临沂人,字元长。王僧达孙。博涉有文才。举秀才,累迁太子舍人。竟陵王萧子良特相友好,为“西邸八友”之一。欲兴家业,上书武帝求自试,迁秘书丞。帝幸芳林园,禊宴朝臣,使融为《曲水诗序》,文藻富丽,当世称之。后子良复奉融为宁朔将军、军主。及武帝病笃,融欲矫诏立子良,事败,郁林王即位,收狱赐死。融文辞捷速,为永明体代表作家。今存《王宁朔集》辑本。
...〔► 王融的诗(90篇)〕