Array ( [0] => < [1] => p [2] => > [3] => 王 [4] => 道 [5] => 四 [6] => 达 [7] => 。 [8] => 流 [9] => 仁 [10] => 布 [11] => 德 [12] => 。 [13] => 穷 [14] => 理 [15] => 咏 [16] => 乾 [17] => 元 [18] => 。 [19] => 垂 [20] => 训 [21] => 顺 [22] => 帝 [23] => 则 [24] => 。 [25] => 灵 [26] => 化 [27] => 侔 [28] => 四 [29] => 时 [30] => 。 [31] => 幽 [32] => 诚 [33] => 通 [34] => 玄 [35] => 默 [36] => 。 [37] => < [38] => / [39] => p [40] => > [41] => < [42] => p [43] => > [44] => 德 [45] => 泽 [46] => 被 [47] => 八 [48] => 弦 [49] => 。 [50] => 乾 [51] => 宁 [52] => 轨 [53] => 万 [54] => 国 [55] => 。 [56] => < [57] => / [58] => p [59] => > ) Array ( [0] => 宋 [1] => 四 [2] => 厢 [3] => 乐 [4] => 歌 [5] => 廿 [6] => 首 [7] => [8] => 其 [9] => 十 [10] => 五 )
南北朝·王韶之的简介
(380—435)南朝宋琅邪临沂人,字休泰。王伟之子。家贫,好史籍,博涉多闻。因得父旧书,撰《晋安帝阳秋》,时人谓宜居史职,除著作佐郎,使续后事,书论晋安帝义熙九年。受刘裕(宋武帝)密令,毒死安帝。恭帝即位,迁黄门侍郎,领著作郎、西省事,凡诸诏令,皆出其手。入宋,仍掌史事。少帝时,迁侍中,出为吴郡太守。所撰宗庙歌辞、《孝传》等皆佚。
...〔► 王韶之的诗(22篇)〕