Array ( [0] => < [1] => p [2] => > [3] => 邑 [4] => 中 [5] => 有 [6] => 好 [7] => 女 [8] => , [9] => 姓 [10] => 秦 [11] => 字 [12] => 罗 [13] => 敷 [14] => 。 [15] => 巧 [16] => 笑 [17] => 美 [18] => 回 [19] => 盻 [20] => , [21] => 鬓 [22] => 发 [23] => 复 [24] => 凝 [25] => 肤 [26] => 。 [27] => < [28] => / [29] => p [30] => > [31] => < [32] => p [33] => > [34] => 脚 [35] => 著 [36] => 花 [37] => 文 [38] => 履 [39] => , [40] => 耳 [41] => 穿 [42] => 明 [43] => 月 [44] => 珠 [45] => 。 [46] => 头 [47] => 作 [48] => 堕 [49] => 马 [50] => 髻 [51] => , [52] => 倒 [53] => 枕 [54] => 象 [55] => 牙 [56] => 梳 [57] => 。 [58] => < [59] => / [60] => p [61] => > [62] => < [63] => p [64] => > [65] => 姌 [66] => 姌 [67] => 善 [68] => 趋 [69] => 步 [70] => , [71] => 袒 [72] => 袒 [73] => 曳 [74] => 长 [75] => 裾 [76] => 。 [77] => 王 [78] => 侯 [79] => 为 [80] => 之 [81] => 顾 [82] => , [83] => 驷 [84] => 马 [85] => 自 [86] => 踟 [87] => 蹰 [88] => 。 [89] => < [90] => / [91] => p [92] => > ) Array ( [0] => 罗 [1] => 敷 [2] => 行 )
南北朝·高允的简介
高允(390年—487年),字伯恭,渤海蓨县(今河北景县)人,南北朝时期北魏大臣,著名文学家。 高允少年丧父,大器早成,气度非凡,初为郡功曹。神麚四年(431年),为中书博士,迁中书侍郎,参修国记,教导太子。文明太后称制,拜中书令、封咸阳公,加号镇东将军。出为散骑常侍、征西将军、怀州刺史。高允历仕五朝,太和十一年(487年)去世,年九十八,追赠侍中、司空公、冀州刺史、将军,谥号文。
...〔► 高允的诗(3篇)〕