Array ( [0] => < [1] => p [2] => > [3] => 贱 [4] => 妾 [5] => 有 [6] => 所 [7] => 思 [8] => , [9] => 良 [10] => 人 [11] => 久 [12] => 征 [13] => 戍 [14] => 。 [15] => 笳 [16] => 鸣 [17] => 塞 [18] => 城 [19] => 表 [20] => , [21] => 花 [22] => 开 [23] => 落 [24] => 芳 [25] => 树 [26] => 。 [27] => < [28] => / [29] => p [30] => > [31] => < [32] => p [33] => > [34] => 白 [35] => 登 [36] => 澄 [37] => 月 [38] => 色 [39] => , [40] => 黄 [41] => 龙 [42] => 起 [43] => 烟 [44] => 雾 [45] => 。 [46] => 还 [47] => 闻 [48] => 雉 [49] => 子 [50] => 斑 [51] => , [52] => 非 [53] => 复 [54] => 长 [55] => 征 [56] => 赋 [57] => 。 [58] => < [59] => / [60] => p [61] => > ) Array ( [0] => 有 [1] => 所 [2] => 思 )
南北朝·顾野王的简介
顾野王(519-581年),原名顾体伦,字希冯,吴郡吴县(今江苏苏州)人。南朝梁陈间官员、文字训诂学家、史学家。因仰慕西汉冯野王,更名为顾野王,希望自己取得冯野王一样在文学方面取得成绩)。长期居于亭林(今属上海金山区),人称顾亭林。历梁武帝大同四年太学博士、陈国子博士、黄门侍郎、光禄大夫,博通经史,擅长丹青,著有《玉篇》。陈太建十三年卒,诏赠秘书监、右卫将军。后代顾炎武,清初思想家 ,号亭林,亦称顾亭林,以期追慕先人之意。
...〔► 顾野王的诗(9篇)〕