Array ( [0] => < [1] => p [2] => > [3] => 控 [4] => 飙 [5] => 扇 [6] => 太 [7] => 虚 [8] => , [9] => 八 [10] => 景 [11] => 飞 [12] => 高 [13] => 清 [14] => 。 [15] => 仰 [16] => 浮 [17] => 紫 [18] => 尘 [19] => 外 [20] => , [21] => 俯 [22] => 看 [23] => 绝 [24] => 落 [25] => 冥 [26] => 。 [27] => < [28] => / [29] => p [30] => > [31] => < [32] => p [33] => > [34] => 玄 [35] => 心 [36] => 空 [37] => 同 [38] => 间 [39] => , [40] => 上 [41] => 下 [42] => 弗 [43] => 流 [44] => 停 [45] => 。 [46] => 无 [47] => 待 [48] => 两 [49] => 际 [50] => 中 [51] => , [52] => 有 [53] => 待 [54] => 无 [55] => 所 [56] => 营 [57] => 。 [58] => < [59] => / [60] => p [61] => > [62] => < [63] => p [64] => > [65] => 体 [66] => 无 [67] => 则 [68] => 能 [69] => 死 [70] => , [71] => 体 [72] => 有 [73] => 则 [74] => 摄 [75] => 生 [76] => 。 [77] => 东 [78] => 宾 [79] => 会 [80] => 高 [81] => 唱 [82] => , [83] => 二 [84] => 待 [85] => 奚 [86] => 足 [87] => 争 [88] => 。 [89] => < [90] => / [91] => p [92] => > ) Array ( [0] => 云 [1] => 林 [2] => 与 [3] => 众 [4] => 真 [5] => 吟 [6] => 诗 [7] => 十 [8] => 一 [9] => 首 [10] => [11] => 其 [12] => 十 )
魏晋·杨羲的简介
杨羲 (330—386)东晋时吴人,后居句容(今属江苏),字羲和。少好学,工书画,自幼有通灵之鉴。及长,性渊懿沈厚。与许迈、许谧交往甚密。许谧荐之相王(即晋简文帝),用为公府舍人。简文帝登位后,不复出。《真诰》、《清微仙谱》等称其为上清派创始人之一。永和五年(349)受授《中黄制虎豹符》;六年(350)又从魏夫人长子刘璞受《灵宝五符经》;兴宁二年(364)受《上清真经》,并托神仙口授,制作大量道经秘笈。宋宣和年间敕封为“洞灵显化至德真人”。
...〔► 杨羲的诗(25篇)〕