Array ( [0] => < [1] => p [2] => > [3] => 太 [4] => 史 [5] => 公 [6] => 曰 [7] => : [8] => 《 [9] => 诗 [10] => 》 [11] => 有 [12] => 之 [13] => : [14] => “ [15] => 高 [16] => 山 [17] => 仰 [18] => 止 [19] => , [20] => 景 [21] => 行 [22] => 行 [23] => 止 [24] => 。 [25] => ” [26] => 虽 [27] => 不 [28] => 能 [29] => 至 [30] => , [31] => 然 [32] => 心 [33] => 乡 [34] => 往 [35] => 之 [36] => 。 [37] => 余 [38] => 读 [39] => 孔 [40] => 氏 [41] => 书 [42] => , [43] => 想 [44] => 见 [45] => 其 [46] => 为 [47] => 人 [48] => 。 [49] => 适 [50] => 鲁 [51] => , [52] => 观 [53] => 仲 [54] => 尼 [55] => 庙 [56] => 堂 [57] => 车 [58] => 服 [59] => 礼 [60] => 器 [61] => , [62] => 诸 [63] => 生 [64] => 以 [65] => 时 [66] => 习 [67] => 礼 [68] => 其 [69] => 家 [70] => , [71] => 余 [72] => 祗 [73] => 回 [74] => 留 [75] => 之 [76] => 不 [77] => 能 [78] => 去 [79] => 云 [80] => 。 [81] => 天 [82] => 下 [83] => 君 [84] => 王 [85] => 至 [86] => 于 [87] => 贤 [88] => 人 [89] => 众 [90] => 矣 [91] => , [92] => 当 [93] => 时 [94] => 则 [95] => 荣 [96] => , [97] => 没 [98] => 则 [99] => 已 [100] => 焉 [101] => 。 [102] => 孔 [103] => 子 [104] => 布 [105] => 衣 [106] => , [107] => 传 [108] => 十 [109] => 余 [110] => 世 [111] => , [112] => 学 [113] => 者 [114] => 宗 [115] => 之 [116] => 。 [117] => 自 [118] => 天 [119] => 子 [120] => 王 [121] => 侯 [122] => , [123] => 中 [124] => 国 [125] => 言 [126] => 《 [127] => 六 [128] => 艺 [129] => 》 [130] => 者 [131] => 折 [132] => 中 [133] => 于 [134] => 夫 [135] => 子 [136] => , [137] => 可 [138] => 谓 [139] => 至 [140] => 圣 [141] => 矣 [142] => ! [143] => < [144] => / [145] => p [146] => > ) Array ( [0] => 孔 [1] => 子 [2] => 世 [3] => 家 [4] => 赞 )
两汉·司马迁的简介
司马迁(前145年-不可考),字子长,夏阳(今陕西韩城南)人,一说龙门(今山西河津)人。西汉史学家、散文家。司马谈之子,任太史令,因替李陵败降之事辩解而受宫刑,后任中书令。发奋继续完成所著史籍,被后世尊称为史迁、太史公、历史之父。他以其“究天人之际,通古今之变,成一家之言”的史识创作了中国第一部纪传体通史《史记》(原名《太史公书》)。被公认为是中国史书的典范,该书记载了从上古传说中的黄帝时期,到汉武帝元狩元年,长达3000多年的历史,是“二十五史”之首,被鲁迅誉为“史家之绝唱,无韵之离骚”。
...〔► 司马迁的诗(33篇)〕