Array ( [0] => < [1] => p [2] => > [3] => 休 [4] => 洗 [5] => 红 [6] => , [7] => 洗 [8] => 多 [9] => 红 [10] => 色 [11] => 浅 [12] => 。 [13] => < [14] => / [15] => p [16] => > [17] => < [18] => p [19] => > [20] => 卿 [21] => 卿 [22] => 骋 [23] => 少 [24] => 年 [25] => , [26] => 昨 [27] => 日 [28] => 殷 [29] => 桥 [30] => 见 [31] => 。 [32] => < [33] => / [34] => p [35] => > [36] => < [37] => p [38] => > [39] => 封 [40] => 侯 [41] => 早 [42] => 归 [43] => 来 [44] => , [45] => 莫 [46] => 作 [47] => 弦 [48] => 上 [49] => 箭 [50] => 。 [51] => < [52] => / [53] => p [54] => > ) Array ( [0] => 休 [1] => 洗 [2] => 红 )
唐代·李贺的简介
李贺(约公元791年-约817年),字长吉,汉族,唐代河南福昌(今河南洛阳宜阳县)人,家居福昌昌谷,后世称李昌谷,是唐宗室郑王李亮后裔。有“诗鬼”之称,是与“诗圣”杜甫、“诗仙”李白、“诗佛”王维相齐名的唐代著名诗人。著有《昌谷集》。李贺是中唐的浪漫主义诗人,与李白、李商隐称为唐代三李。有“‘太白仙才,长吉鬼才’之说。李贺是继屈原、李白之后,中国文学史上又一位颇享盛誉的浪漫主义诗人。李贺长期的抑郁感伤,焦思苦吟的生活方式,元和八年(813年)因病辞去奉礼郎回昌谷,27岁英年早逝。
...〔► 李贺的诗(47篇)〕