Array ( [0] => < [1] => p [2] => > [3] => 廉 [4] => 纤 [5] => 小 [6] => 雨 [7] => 池 [8] => 塘 [9] => 遍 [10] => 。 [11] => 细 [12] => 点 [13] => 看 [14] => 萍 [15] => 面 [16] => 。 [17] => 一 [18] => 双 [19] => 燕 [20] => 子 [21] => 守 [22] => 朱 [23] => 门 [24] => 。 [25] => 比 [26] => 似 [27] => 寻 [28] => 常 [29] => 时 [30] => 候 [31] => 、 [32] => 易 [33] => 黄 [34] => 昏 [35] => 。 [36] => < [37] => / [38] => p [39] => > [40] => < [41] => p [42] => > [43] => 宜 [44] => 城 [45] => 酒 [46] => 泛 [47] => 浮 [48] => 香 [49] => 絮 [50] => 。 [51] => 细 [52] => 作 [53] => 更 [54] => 阑 [55] => 语 [56] => 。 [57] => 相 [58] => 将 [59] => 羁 [60] => 思 [61] => 乱 [62] => 如 [63] => 云 [64] => 。 [65] => 又 [66] => 是 [67] => 一 [68] => 窗 [69] => 灯 [70] => 影 [71] => 、 [72] => 两 [73] => 愁 [74] => 人 [75] => 。 [76] => < [77] => / [78] => p [79] => > ) Array ( [0] => 虞 [1] => 美 [2] => 人 [3] => · [4] => 廉 [5] => 纤 [6] => 小 [7] => 雨 [8] => 池 [9] => 塘 [10] => 遍 )
宋代·周邦彦的简介
周邦彦(1056年-1121年),中国北宋末期著名的词人,字美成,号清真居士,汉族,钱塘(今浙江杭州)人。历官太学正、庐州教授、知溧水县等。徽宗时为徽猷阁待制,提举大晟府。精通音律,曾创作不少新词调。作品多写闺情、羁旅,也有咏物之作。格律谨严。语言典丽精雅。长调尤善铺叙。为后来格律派词人所宗。旧时词论称他为“词家之冠”。有《清真集》传世。
...〔► 周邦彦的诗(23篇)〕