Array ( [0] => < [1] => p [2] => > [3] => 轻 [4] => 蹑 [5] => 罗 [6] => 鞋 [7] => 掩 [8] => 绛 [9] => 绡 [10] => 。 [11] => 传 [12] => 音 [13] => 耗 [14] => 、 [15] => 苦 [16] => 相 [17] => 招 [18] => 。 [19] => 语 [20] => 声 [21] => 犹 [22] => 颤 [23] => 不 [24] => 成 [25] => 娇 [26] => 。 [27] => < [28] => / [29] => p [30] => > [31] => < [32] => p [33] => > [34] => 乍 [35] => 得 [36] => 见 [37] => 、 [38] => 两 [39] => 魂 [40] => 消 [41] => 。 [42] => < [43] => / [44] => p [45] => > [46] => < [47] => p [48] => > [49] => 匆 [50] => 匆 [51] => 草 [52] => 草 [53] => 难 [54] => 留 [55] => 恋 [56] => , [57] => 还 [58] => 归 [59] => 去 [60] => 又 [61] => 无 [62] => 聊 [63] => 。 [64] => 若 [65] => 谐 [66] => 雨 [67] => 夕 [68] => 与 [69] => 云 [70] => 朝 [71] => 。 [72] => < [73] => / [74] => p [75] => > [76] => < [77] => p [78] => > [79] => 得 [80] => 似 [81] => 个 [82] => 、 [83] => 有 [84] => 嚣 [85] => 嚣 [86] => 。 [87] => < [88] => / [89] => p [90] => > ) Array ( [0] => 燕 [1] => 归 [2] => 梁 )
宋代·柳永的简介
柳永,(约987年—约1053年)北宋著名词人,婉约派代表人物。汉族,崇安(今福建武夷山)人,原名三变,字景庄,后改名永,字耆卿,排行第七,又称柳七。宋仁宗朝进士,官至屯田员外郎,故世称柳屯田。他自称“奉旨填词柳三变”,以毕生精力作词,并以“白衣卿相”自诩。其词多描绘城市风光和歌妓生活,尤长于抒写羁旅行役之情,创作慢词独多。铺叙刻画,情景交融,语言通俗,音律谐婉,在当时流传极其广泛,人称“凡有井水饮处,皆能歌柳词”,婉约派最具代表性的人物之一,对宋词的发展有重大影响,代表作 《雨霖铃》《八声甘州》。
...〔► 柳永的诗(182篇)〕