Array ( [0] => < [1] => p [2] => > [3] => 轻 [4] => 蹑 [5] => 罗 [6] => 鞋 [7] => 掩 [8] => 绛 [9] => 绡 [10] => 。 [11] => 传 [12] => 音 [13] => 耗 [14] => 、 [15] => 苦 [16] => 相 [17] => 招 [18] => 。 [19] => 语 [20] => 声 [21] => 犹 [22] => 颤 [23] => 不 [24] => 成 [25] => 娇 [26] => 。 [27] => 乍 [28] => 得 [29] => 见 [30] => 、 [31] => 两 [32] => 魂 [33] => 消 [34] => 。 [35] => < [36] => / [37] => p [38] => > [39] => < [40] => p [41] => > [42] => 匆 [43] => 匆 [44] => 草 [45] => 草 [46] => 难 [47] => 留 [48] => 恋 [49] => 、 [50] => 还 [51] => 归 [52] => 去 [53] => 、 [54] => 又 [55] => 无 [56] => 聊 [57] => 。 [58] => 若 [59] => 谐 [60] => 雨 [61] => 夕 [62] => 与 [63] => 云 [64] => 朝 [65] => 。 [66] => 得 [67] => 似 [68] => 个 [69] => 、 [70] => 有 [71] => 嚣 [72] => 嚣 [73] => 。 [74] => < [75] => / [76] => p [77] => > ) Array ( [0] => 燕 [1] => 归 [2] => 梁 [3] => ( [4] => 中 [5] => 吕 [6] => 调 [7] => ) )
宋代·柳永的简介
柳永,(约987年—约1053年)北宋著名词人,婉约派代表人物。汉族,崇安(今福建武夷山)人,原名三变,字景庄,后改名永,字耆卿,排行第七,又称柳七。宋仁宗朝进士,官至屯田员外郎,故世称柳屯田。他自称“奉旨填词柳三变”,以毕生精力作词,并以“白衣卿相”自诩。其词多描绘城市风光和歌妓生活,尤长于抒写羁旅行役之情,创作慢词独多。铺叙刻画,情景交融,语言通俗,音律谐婉,在当时流传极其广泛,人称“凡有井水饮处,皆能歌柳词”,婉约派最具代表性的人物之一,对宋词的发展有重大影响,代表作 《雨霖铃》《八声甘州》。
...〔► 柳永的诗(182篇)〕