Array ( [0] => < [1] => p [2] => > [3] => 师 [4] => 师 [5] => 生 [6] => 得 [7] => 艳 [8] => 冶 [9] => , [10] => 香 [11] => 香 [12] => 于 [13] => 我 [14] => 情 [15] => 多 [16] => 。 [17] => 安 [18] => 安 [19] => 那 [20] => 更 [21] => 久 [22] => 比 [23] => 和 [24] => 。 [25] => 四 [26] => 个 [27] => 打 [28] => 成 [29] => 一 [30] => 个 [31] => 。 [32] => < [33] => / [34] => p [35] => > [36] => < [37] => p [38] => > [39] => 幸 [40] => 自 [41] => 苍 [42] => 皇 [43] => 未 [44] => 款 [45] => , [46] => 新 [47] => 词 [48] => 写 [49] => 处 [50] => 多 [51] => 磨 [52] => 。 [53] => 几 [54] => 回 [55] => 扯 [56] => 了 [57] => 又 [58] => 重 [59] => 按 [60] => 。 [61] => 奸 [62] => 字 [63] => 中 [64] => 心 [65] => 著 [66] => 我 [67] => 。 [68] => < [69] => / [70] => p [71] => > ) Array ( [0] => 西 [1] => 江 [2] => 月 )
宋代·柳永的简介
柳永,(约987年—约1053年)北宋著名词人,婉约派代表人物。汉族,崇安(今福建武夷山)人,原名三变,字景庄,后改名永,字耆卿,排行第七,又称柳七。宋仁宗朝进士,官至屯田员外郎,故世称柳屯田。他自称“奉旨填词柳三变”,以毕生精力作词,并以“白衣卿相”自诩。其词多描绘城市风光和歌妓生活,尤长于抒写羁旅行役之情,创作慢词独多。铺叙刻画,情景交融,语言通俗,音律谐婉,在当时流传极其广泛,人称“凡有井水饮处,皆能歌柳词”,婉约派最具代表性的人物之一,对宋词的发展有重大影响,代表作 《雨霖铃》《八声甘州》。
...〔► 柳永的诗(182篇)〕