Array ( [0] => < [1] => p [2] => > [3] => 明 [4] => 月 [5] => 明 [6] => 月 [7] => 明 [8] => 月 [9] => 。 [10] => 争 [11] => 奈 [12] => 作 [13] => 圆 [14] => 还 [15] => 缺 [16] => 。 [17] => 恰 [18] => 如 [19] => 年 [20] => 少 [21] => 洞 [22] => 房 [23] => 人 [24] => , [25] => 暂 [26] => 欢 [27] => 会 [28] => 、 [29] => 依 [30] => 前 [31] => 离 [32] => 别 [33] => 。 [34] => < [35] => / [36] => p [37] => > [38] => < [39] => p [40] => > [41] => 小 [42] => 楼 [43] => 凭 [44] => 槛 [45] => 处 [46] => , [47] => 正 [48] => 是 [49] => 去 [50] => 年 [51] => 时 [52] => 节 [53] => 。 [54] => 千 [55] => 里 [56] => 清 [57] => 光 [58] => 又 [59] => 依 [60] => 旧 [61] => , [62] => 奈 [63] => 夜 [64] => 永 [65] => 、 [66] => 厌 [67] => 厌 [68] => 人 [69] => 绝 [70] => 。 [71] => < [72] => / [73] => p [74] => > ) Array ( [0] => 望 [1] => 汉 [2] => 月 [3] => ( [4] => 平 [5] => 调 [6] => ) )
宋代·柳永的简介
柳永,(约987年—约1053年)北宋著名词人,婉约派代表人物。汉族,崇安(今福建武夷山)人,原名三变,字景庄,后改名永,字耆卿,排行第七,又称柳七。宋仁宗朝进士,官至屯田员外郎,故世称柳屯田。他自称“奉旨填词柳三变”,以毕生精力作词,并以“白衣卿相”自诩。其词多描绘城市风光和歌妓生活,尤长于抒写羁旅行役之情,创作慢词独多。铺叙刻画,情景交融,语言通俗,音律谐婉,在当时流传极其广泛,人称“凡有井水饮处,皆能歌柳词”,婉约派最具代表性的人物之一,对宋词的发展有重大影响,代表作 《雨霖铃》《八声甘州》。
...〔► 柳永的诗(182篇)〕