Array ( [0] => < [1] => p [2] => > [3] => 宠 [4] => 佳 [5] => 丽 [6] => 。 [7] => 算 [8] => 九 [9] => 衢 [10] => 红 [11] => 粉 [12] => 皆 [13] => 难 [14] => 比 [15] => 。 [16] => 天 [17] => 然 [18] => 嫩 [19] => 脸 [20] => 修 [21] => 蛾 [22] => , [23] => 不 [24] => 假 [25] => 施 [26] => 朱 [27] => 描 [28] => 翠 [29] => 。 [30] => 盈 [31] => 盈 [32] => 秋 [33] => 水 [34] => 。 [35] => 恣 [36] => 雅 [37] => 态 [38] => 、 [39] => 欲 [40] => 语 [41] => 先 [42] => 娇 [43] => 媚 [44] => 。 [45] => 每 [46] => 相 [47] => 逢 [48] => 、 [49] => 月 [50] => 夕 [51] => 花 [52] => 朝 [53] => , [54] => 自 [55] => 有 [56] => 怜 [57] => 才 [58] => 深 [59] => 意 [60] => 。 [61] => < [62] => / [63] => p [64] => > [65] => < [66] => p [67] => > [68] => 绸 [69] => 缪 [70] => 凤 [71] => 枕 [72] => 鸳 [73] => 被 [74] => 。 [75] => 深 [76] => 深 [77] => 处 [78] => 、 [79] => 琼 [80] => 枝 [81] => 玉 [82] => 树 [83] => 相 [84] => 倚 [85] => 。 [86] => 困 [87] => 极 [88] => 欢 [89] => 余 [90] => , [91] => 芙 [92] => 蓉 [93] => 帐 [94] => 暖 [95] => , [96] => 别 [97] => 是 [98] => 恼 [99] => 人 [100] => 情 [101] => 味 [102] => 。 [103] => 风 [104] => 流 [105] => 事 [106] => 、 [107] => 难 [108] => 逢 [109] => 双 [110] => 美 [111] => 。 [112] => 况 [113] => 已 [114] => 断 [115] => 、 [116] => 香 [117] => 云 [118] => 为 [119] => 盟 [120] => 誓 [121] => 。 [122] => 且 [123] => 相 [124] => 将 [125] => 、 [126] => 共 [127] => 乐 [128] => 平 [129] => 生 [130] => , [131] => 未 [132] => 肯 [133] => 轻 [134] => 分 [135] => 连 [136] => 理 [137] => 。 [138] => < [139] => / [140] => p [141] => > ) Array ( [0] => 尉 [1] => 迟 [2] => 杯 [3] => ( [4] => 双 [5] => 调 [6] => ) )
宋代·柳永的简介
柳永,(约987年—约1053年)北宋著名词人,婉约派代表人物。汉族,崇安(今福建武夷山)人,原名三变,字景庄,后改名永,字耆卿,排行第七,又称柳七。宋仁宗朝进士,官至屯田员外郎,故世称柳屯田。他自称“奉旨填词柳三变”,以毕生精力作词,并以“白衣卿相”自诩。其词多描绘城市风光和歌妓生活,尤长于抒写羁旅行役之情,创作慢词独多。铺叙刻画,情景交融,语言通俗,音律谐婉,在当时流传极其广泛,人称“凡有井水饮处,皆能歌柳词”,婉约派最具代表性的人物之一,对宋词的发展有重大影响,代表作 《雨霖铃》《八声甘州》。
...〔► 柳永的诗(182篇)〕